نَسیِم الوَرد یَذکُرنِی حَبِیب ِ از خوسفی غزل 13
1. نَسیِم الوَرد یَذکُرنِی حَبِیب ِ
و یُحَیینی بصَوتِ العَندَلیبِ
ای ز خطت غالیه پر مشک ناب از خوسفی غزل 14
1. ای ز خطت غالیه پر مشک ناب
آینه دار رخ تو آفتاب
پوشد ز زشک یلمق تو اطلس آفتاب از خوسفی غزل 15
1. پوشد ز زشک یلمق تو اطلس آفتاب
پیش رخ تو ذره بود واپس آفتاب
ای جمال تو مرا شمع شب افروز امشب از خوسفی غزل 16
1. ای جمال تو مرا شمع شب افروز امشب
شمع گو مشعله داری ز تو آموز امشب
چو فیض ابر به نم لاله را کلاه بشست از خوسفی غزل 17
1. چو فیض ابر به نم لاله را کلاه بشست
بنفشه تازه شد و طرّه دوتاه بشست
خوشتر ز آستان تو ما را مقام نیست از خوسفی غزل 18
1. خوشتر ز آستان تو ما را مقام نیست
کوی تو کم ز روضهٔ دارالسلام نیست
حقّا که به حسن تو ملک نیست از خوسفی غزل 19
1. حقّا که به حسن تو ملک نیست
گفتم به یقین و هیچ شک نیست
حسنت که آفتاب تجلی از او گرفت از خوسفی غزل 20
1. حسنت که آفتاب تجلی از او گرفت
یک جلوه کرد و مملکت دل فرو گرفت
هر جفایی که ممکن است ازوست از خوسفی غزل 21
1. هر جفایی که ممکن است ازوست
من تحمل کنم ولی نه نکوست
سنبل تر دمیده بر گل دوست از خوسفی غزل 22
1. سنبل تر دمیده بر گل دوست
بوی گل می‌دمد ز سنبل دوست
دلم فریفتهٔ آن شمایل عربیست از خوسفی غزل 23
1. دلم فریفتهٔ آن شمایل عربیست
که شکل و شیوه او را هزار بوالعجبیست
مرا درد تو دایم هم نشین است از خوسفی غزل 24
1. مرا درد تو دایم هم نشین است
غمت پیوسته با جانم قرین است