غزلیات ابن حسام خوسفی

1 ای سهی قامت گلبوی صنوبر بر ما سایهٔ سرو قدت دور مباد از سر ما

2 هیچ نقاش چو رخسار تو صورت ننگاشت آفرین بر قلم صنعت صورتگر ما

3 روی تو اختر سعد است و مرا از طالع روی آن نیست که تابنده شود اختر ما

4 جرعه‌ای زان لب شیرین به لب ما نرسید تا لبالب نشد از خون جگر ساغر ما

1 ای کعبهٔ جان خاک سر کوی تو ما را محراب دل اندر خم ابروی تو ما را

2 هر بار که پای از سر کوی تو کشم باز پابست کند باز سر موی تو ما را

3 در راه تو خون دل عشاق سبیل است گو چشم تو خون ریز به یرغوی تو ما را

4 جز نقش تو در دیده خیالی که در آید از سر ببرد نرگس جادوی تو ما را

1 ای خوش آن بلبل که گلزاریش هست خرمّا آن دل که دلداریش هست

2 خرقه ناموس صوفی برکشید زان که بر هر موی زنّاریش هست

3 یوسف حسن تو را در مصر دل بر سر هر کو خریداریش هست

4 من نه تنها بسته زلف توام صد چو من بسته به هر تاریش هست

1 مهوَّسان ز پی خاطر مهوِّس ما به ذکر دوست مزیّن کنید مجلس ما

2 خیال آن رخ رشک پری و غیرت حور برون نمی‌رود از سینهٔ مسَوِّس ما

3 نهال قامت و چشم تو باغبان چون دید برفت -گفت- طراوت ز سرو و نرگس ما

4 به مجلسی که تو باشی چراغ گو بنشین بس است شمع خیال تو در مجالس ما

1 چو فیض ابر به نم لاله را کلاه بشست بنفشه تازه شد و طرّه دوتاه بشست

2 کف سحاب چو سقّا گلاب زن برداشت ز خاک غالیه گون چهره گیاه بشست

3 بیا بیا که گر از عشق توبه می کردم به بوی زلف تو دل دست ازین گناه بشست

4 اگر به غیر تو چشم نظر سیه کردم بیا که خاک درت چشم عذرخواه بشست

1 پوشد ز زشک یلمق تو اطلس آفتاب پیش رخ تو ذره بود واپس آفتاب

2 جز زلف تو که سجد کند آفتاب را در دور حسن تو نپرستد کس آفتاب

3 گر آفتاب تیره شود با کمال نور یک لمعه از لقای تو ما را بس آفتاب

4 گفتم مگر به سر رسدم آفتاب وصل در طالعه نبود بدین سدرس آفتاب

1 روی تو چشم خیره کند آفتاب را موی تو خون کند جگر مشک ناب را

2 تا ماه در حجاب خجالت فرو رود از آفتاب چهره برافکن نقاب را

3 خوی بر گل عذار تو ماند بدان که ابر بر برگ گل فشانده ز شبنم گلاب را

4 کردم سؤال بوسه اشارت به غمزه گفت: ما بنده‌ایم غمزهٔ حاضر جواب را

1 ای به سر کوی تو مسکن و مأوی مرا خاک درت خوش‌تر از جنت اعلی مرا

2 روی توام در نظر فکر توام در ضمیر بهتر از این چون بود صورت و معنی مرا

3 گوشه‌نشینان کنند دعوی هر قبله‌ای قبلهٔ ابروی توست کعبه دعوی مرا

4 دانهٔ خال تو شد راهزن زهد من عشق تو بر باد داد خرمن تقوی مرا

1 مرا درد تو دایم هم نشین است غمت پیوسته با جانم قرین است

2 هوس دارم که در پای تو میرم تمنای من از دولت همین است

3 نظر بر پسته تنگ تو دارم که چشم من به غایت خرده بین است

4 عذار از دود آه من نگهدار که آه سوزناکم آتشین است

1 نقاب سنبل تر برشکن تجلّی را بسوز زآتش عارض حجاب تقوی را

2 به باد رایحهٔ زلف عنبرین برده هزار دفتر تعلیم و درس و فتوی را

3 تسلی دل عاشق به جز جمال تو نیست جمال خویش برو جلوه ده تسلی را

4 لبت خلاصهٔ انفاس عیسوی دارد دمی به ما بنما معجزات عیسی را