غزلیات ابن حسام خوسفی

1 نهان که می‌کند این درد آشکارهٔ ما که راست چاره که از دست رفت چارهٔ ما

2 هزار کوه بلا بر دلم فرود آمد زهی تحمّل سنگین دل چو خارهٔ ما

3 نگار ما به کنار آمد و کناره گرفت فغان ز حسرت این درد بی کنارهٔ ما

4 ستاره خون بچکاند به چشم اگر بیند که در محاق نهان شد رخ ستارهٔ ما

1 مران به عنف خدا را ز آستانه مرا مکش به تیغ جدایی به هر بهانه مرا

2 نخست طایر گلزار قدسیان بودیم محبت تو جدا کرد از آشیانه مرا

3 مقیم صومعه بودم به عالم لاهوت کشید عشق به کوی شرابخانه مرا

4 چه حکمت است که صیاد کارخانه غیب ز زلف و خال تو بنهاد دام و دانه مرا

1 حسنت که آفتاب تجلی از او گرفت یک جلوه کرد و مملکت دل فرو گرفت

2 یک تار از آن دو سنبل پرچین به چین رسید از زلف مشک بوی تو در مشک بو گرفت

3 دل اعتکاف کوی تو دارد بر او مگیر مرغ حریم کعبه نباشد برو گرفت

4 این آهوی رمیده که اندر کمند تست او را مران که با سگ کوی تو خو گرفت

1 ای جمال تو مرا شمع شب افروز امشب شمع گو مشعله داری ز تو آموز امشب

2 شمع را تاب تو چون نیست از آن می‌سوزد گو چو پروانه درین سوز همی‌سوز امشب

3 امشب از شمع رخت مجلس ما روشن شد شمع گو چهر دل‌افروز میفروز امشب

4 شبم از طلعت زیبای تو امشب روزست کاش تا روز قیامت نشود روز امشب

1 خوشتر ز آستان تو ما را مقام نیست کوی تو کم ز روضهٔ دارالسلام نیست

2 گفتم که خاک راه توام ملتفت نشد بیچاره من که اینقدرم احترام نیست

3 گفتم بیا که از غم لعل تو سوختم گفت این طمع به غیر تمنای خام نیست

4 آیینهٔ وجود که زنگار غم گرفت ساقی صفاش جز به می لعل فام نیست

1 ای کعبه تحقیق سر کوی تو ما را محراب دعا قبله ابروی تو ما را

2 آن زلف کمند افکن و آن غمزه خونریز بستند و بکشتند به یرغوی تو ما را

3 هرچند ز بیراه به راه آوَرَدَم دل از ره ببرد غمزه جادوی تو ما را

4 من معتقد پیر مغانم که در این راه ارشاد طریقت بکند سوی تو ما را

1 نگاری دلبری دارم چو زلف خود ز من سرکش به جان قربان شدم او را نمیگیرد دلم ترکش

2 ز حد بگذشت مشتاقی به جام باده ی باقی لبالب کن قدح ساقی به یاد لعل او درکش

3 بر آن سرو سیم اندام اگر در بر کشی روزی نه قد سرو دلجو جو و نه ناز صنوبر کش

4 گر آن آیینه روی از روی مهرت روی بنماید نه روی ملک دارا بین و نه حکم سکندر کش

1 بلبل از شاخ گل زند هوهو نغمه کبک و بانگ تیهو هو

2 بگذر وقت گل به باغ بهار بشنو از مرغزار آهو هو

3 در رخ و زلف آن نگار نگر تا بگویند ترک و هندو هو

4 می نماید بعینه گویی زان میان دو چشم جادو هو

1 تَعالِ مَن بِکَ وجدی که من هوای تو دارم انیس قلب حزینی و جان برای تو دارم

2 کَفی بِخَدَّک وَردی چه جای لاله ی سیراب کَذا و ایَّهُ وَردٍ که من به جای تو دارم

3 وَلی مُنیَ و هَواء طواف کعبه ی کویت فَجِئتُ یابَک سَعیاً که من صفای تو دارم

4 إن اِبتَغَیتُ وَفاتی سر از وفات نپیچم وإن رَضیِتَ بِرَاسی سر رضای تو دارم

1 مرا به قبله ی روی خود آشنایی بخش زهر چه غیر تو باشد مرا جدایی بخش

2 هوای عشق تو بر سر زد این هوایی را هوای های هویّت بدین هوایی بخش

3 ز ظلمت شب یلدای زلف خویش مرا به نور طلعت رخشنده روشنایی بخش

4 اگر مراد تو حاصل به بی نوایی ماست ز گنج فقر مرا گنج بی نوایی بخش