بشکفت بر چمن گل عذرا عذار سرخ از خوسفی غزل 49
1. بشکفت بر چمن گل عذرا عذار سرخ
وز جرم لاله شد کمر کوهسار سرخ
لبت یاقوت گوهر پوش دارد از خوسفی غزل 50
1. لبت یاقوت گوهر پوش دارد
به گاه بوسه طعم نوش دارد
به جرعه ای که ز جام جهان نما بخشند از خوسفی غزل 51
1. به جرعه ای که ز جام جهان نما بخشند
کرشمه ایست که صد جام جم به ما بخشند
مگر چو دردکشان جام بی ریا بخشند از خوسفی غزل 52
1. مگر چو دردکشان جام بی ریا بخشند
زکاس لَم یَزلی جرعه ای به ما بخشند
نگار من همه آیین دلبری دارد از خوسفی غزل 53
1. نگار من همه آیین دلبری دارد
ولی زعاشق بیچاره دل بری دارد
مرا زمانه زخاک درت جدا مکناد از خوسفی غزل 54
1. مرا زمانه زخاک درت جدا مکناد
رقیب را به سر کویت آشنا مکناد
بیا بیا که در این خطهٔ خراب‌آباد از خوسفی غزل 55
1. بیا بیا که در این خطهٔ خراب‌آباد
نگشت بی‌تو دمی این دل خراب آباد
گل به فصل بهار می خندد از خوسفی غزل 56
1. گل به فصل بهار می خندد
سبزه بر مرغزار می خندد
غمی دارم که وا گفتن نشاید از خوسفی غزل 57
1. غمی دارم که وا گفتن نشاید
مرا زان غم به شب خفتن نشاید
با خال تو گر مشک به دعوی بنشیند از خوسفی غزل 58
1. با خال تو گر مشک به دعوی بنشیند
حقّا که نه بر صورت معنی بنشیند
باحسن تو مه در صف دعوی ننشیند از خوسفی غزل 59
1. باحسن تو مه در صف دعوی ننشیند
باصورت خوب تو به معنی ننشیند
ان را که مهر روی تو در دل نیافتند از خوسفی غزل 60
1. ان را که مهر روی تو در دل نیافتند
او را به هیچ واسطه مقبل نیافتند