بهار حیرت‌ست اینجا نه‌گل از بیدل دهلوی غزل 1140
1. بهار حیرت‌ست اینجا نه‌گل نی جام می‌خیزد
ز هستی تا عدم یک دیدهٔ بادام می‌خیزد
به این ضعفی که جسم زارم از بیدل دهلوی غزل 1141
1. به این ضعفی که جسم زارم از بستر نمی‌خیزد
اگر بر خاک می‌افتد نگاهم برنمی‌خیزد
نشئه دودی است که از آتش از بیدل دهلوی غزل 1142
1. نشئه دودی است که از آتش می می‌خیزد
نغمه گردی‌ست که ازکوچهٔ نی می‌خیزد
تبسم هرکجا رنگ سخن زان از بیدل دهلوی غزل 1143
1. تبسم هرکجا رنگ سخن زان لعل تر ریزد
زآغوش رک‌کل شوخی موج‌گهرریزد
وداع کلفتم تا گل کند از بیدل دهلوی غزل 1144
1. وداع کلفتم تا گل کند چاک جگر ریزد
شب از برچیدن دامان گریبان سحر ریزد
خرد به عشق کند حیله‌ساز از بیدل دهلوی غزل 1145
1. خرد به عشق کند حیله‌ساز جنگ و گریزد
چو حیز تیغ حریف آورد به چنگ و گریزد
مباش غره به سامان این بنا از بیدل دهلوی غزل 1146
1. مباش غره به سامان این بنا که نریزد
جهان طلسم غبارست ازکجا که نریزد
به گرمی نگه از شعله تاب از بیدل دهلوی غزل 1147
1. به گرمی نگه از شعله تاب می‌ریزد
به نرمی سخن از گوهر آب می‌ریزد
به هرکجا مژه‌ام رنگ خواب از بیدل دهلوی غزل 1148
1. به هرکجا مژه‌ام رنگ خواب می‌ریزد
گداز شرم به رویم گلاب می‌ریزد
خطی که بر گل روی تو آب می‌ریزد از بیدل دهلوی غزل 1149
1. خطی که بر گل روی تو آب می‌ریزد
به سایه آب رخ آفتاب می‌ریزد
باز اشکم به خیالت چه فسون از بیدل دهلوی غزل 1150
1. باز اشکم به خیالت چه فسون می‌ریزد
مژه می ا‌فشرم آیینه برون می‌ریزد
چاک کسوت فقرم رنگ خنده از بیدل دهلوی غزل 1151
1. چاک کسوت فقرم رنگ خنده می‌ریزد
بخیه بی‌بهاری نیست گل ز ژنده می‌ریزد