فکر خویشم آخر از صحرای از بیدل دهلوی غزل 1069
1. فکر خویشم آخر از صحرای امکان می‌برد
همچو شمع آن سوی دامانم گریبان می‌برد
آه به دوستان دگر عرض دعا از بیدل دهلوی غزل 1070
1. آه به دوستان دگر عرض دعا که می‌برد
اشک چکید و ناله رفت، نامهٔ ما که می‌برد
یک سر مو گر هوس از فکر جاهی از بیدل دهلوی غزل 1071
1. یک سر مو گر هوس از فکر جاهی بگذرد
پشم ما بالد به حدی کز کلاهی بگذرد
عرق‌آلوده جمالی ز نظر از بیدل دهلوی غزل 1072
1. عرق‌آلوده جمالی ز نظر می‌گذرد
کزحیا چون عرقم آب ز سر می‌گذرد
زین گلستان که گلش رنگ ندامت از بیدل دهلوی غزل 1073
1. زین گلستان که گلش رنگ ندامت دارد
شبنمی نیست که بی‌دیدهٔ تر می‌گذرد
بهار می‌رود و گل ز باغ می‌گذرد از بیدل دهلوی غزل 1074
1. بهار می‌رود و گل ز باغ می‌گذرد
پیاله گیر که فصل دماغ می‌گذرد
ز سخت‌جانی من عمر تنگ می‌گذرد از بیدل دهلوی غزل 1075
1. ز سخت‌جانی من عمر تنگ می‌گذرد
شرار من به پر و بال سنگ می‌گذرد
ز ساز جسم هزار انفعال می‌گذرد از بیدل دهلوی غزل 1076
1. ز ساز جسم هزار انفعال می‌گذرد
چو رشحه‌ای که ز ظرف سفال می‌گذرد
باکه‌گویم چه قیامت به از بیدل دهلوی غزل 1077
1. باکه‌گویم چه قیامت به سرم می‌گذرد
که نفس نازده هر شب سحرم می‌گذرد
تا لبش در نظرم می‌گذرد از بیدل دهلوی غزل 1078
1. تا لبش در نظرم می‌گذرد
آب‌گشتن ز سرم می‌گذرد
دل مباد افسرده تا برکس از بیدل دهلوی غزل 1079
1. دل مباد افسرده تا برکس نگرددکار سرد
شمع خاموش انجمنها می‌کند یکبار سرد
داغ بودم‌که چه خواهم به از بیدل دهلوی غزل 1080
1. داغ بودم‌که چه خواهم به غمت انشا کرد
نقطهٔ اشک، روان‌گشت و خطی پیداکرد