غزلیات بیدل دهلوی

1 عشق اگر در جلوه آرد پرتو مقدور را ازگداز دل دهد روغن چراغ طور را

2 عشق چون‌گرم طلب سازد سر پرشور را شعلهٔ افسرده پندارد چراغ طور را

3 بی‌نیازی بسکه‌مشتاق لقای عجز بود کرد خال روی دست خود سلیمان موررا

4 از فلک بی‌ناله‌کام دل نمی‌آید به دست شهد خواهی آتشی زن خانهٔ زنبور را

1 پاس کار خود نباشد صاحب تدبیر را دست بر قید صدا مشعل بود زنجیررا

2 نفع زین بازار نتوان برد بی‌جنس فریب ای‌که سود اندیشه‌ای سرمایه‌کن تزویر را

3 نیست آسان راه بر قصر اجابت یافتن احتیاطی کن کمند نالهٔ شبگیر را

4 ساده‌دل ازکبر دانش‌، ترش‌رویی می‌کشد جوهر اینجا چین ابرو می‌شود شمشیر را

1 تا به‌کی در پرده دارم آه بی‌تأثیر را از وداع آرزو پر می‌دهم این تیر را

2 کلبهٔ مجنون چوصحرا ازعمارت فارغ‌است بام و در حاجت نباشد خانهٔ زنجیر را

3 رنگ زردما عیار قدرت‌عشق است وبس این طلا بی‌پرده دارد جوهر اکسیر را

4 ما تحیرپیشگان را اضطراب دیگر است پرزدن در رنگ‌خون شد بسمل تصویر را

1 ز آهم مجویید تأثیر را پر از بال عنقاست این تیر را

2 مصوربه هرجاکشد نقش من ز تمثال رنگی‌ست تصویر را

3 درین دشت و در، دم صیاد نیست رمیدن گرفته‌ست نخجیر را

4 بنای نفس بر هوا بسته‌اند زتسکین‌گلی نیست تعمیر را

1 گرکماندار خیالت در زه آرد تیر را هر بن مو چشم امیدی شود نخجیر را

2 یاد رخسارت جبین فکر را آیینه ساخت حرف زلفت‌کرد سنبل رشتهٔ تقریر را

3 برنمی‌دارد عمارت خاک صحرای جنون خواهی آبادم‌کنی بر باد ده تعمیر را

4 مانع بیتابی آزادگان فولاد نیست ناله در وحشت گریبان می‌درّد زنجیر را

1 گرکنی با موج خونم همزبان شمشیررا می‌کشم در جوهر از رگهای جان شمشیر را

2 می‌دهد طرز خرم فتنه پیکر قامتت پیچ وتاب جوهر از موی میان شمشیر را

3 از خم ابروی خونریزتو هر جا دم زند عرض جوهر می‌شود مهر زبان شمشیر را

4 ای فغان بگذر ز چرخ و لامکان تسخیر باش چند در زیر سپرکردن نهان شمشیر را

1 هرکجا تسلیم بندد بر میان شمشیر را می‌کندچون موج‌گوهر بی‌زبان شمشیر را

2 سرکشی وقف تواضع‌کن‌که برگردون هلال می‌کندگاهی سپرگاهی‌کمان شمشیر را

3 تا به خود جنبی سپر افکندهٔ خاکی و بس گو بیاویزد غرور از آسمان شمشیر را

4 بسمل آهنگان‌، تسلیمت مهیا کرده‌اند جبههٔ شوقی‌که داند آستان شمشیر را

1 هستی به‌تپش رفت واثرنیست نفس را فریادکزین قافله بردند جرس را

2 دل مایل تحقیق نگردید وگرنه ازکسب یقین عشق توان‌کرد هوس را

3 هر دل نبرد چاشنی داغ محبت این آتش بی‌رنگ نسوزد همه‌کس را

4 رفع هوس زندگی‌ام باد فناکرد اندیشهٔ خاک آب زد این آتش خس را

1 کی جزا می‌رسد از اهل حیا سرکش را آب آیینه محال است‌کشد آتش را

2 بر زبان راست روان را نرود حرف خطا خامه ظاهر نکند جز سخن دلکش را

3 استخوانم نشود سدّ ره ناوک یار شمع ناچار به خودکوچه دهد آتش را

4 کینه‌سازی المی نیست که زایل‌گردد روزوشب سینه پرازتیر بود ترکش را

1 لب جویی‌که از عکس توپردازی‌ست آبش را نفس در حیرت آیینه می‌بالد حبابش را

2 به‌صحرایی‌که‌من دریاد چشمت خانه بردوشم به ابرو ناز شوخی می‌رسد موج سرابش را

3 هماغوش جنون رنگ غفلت دیده‌ای دارم که برهم بستن مژگان چومخمل نیست خوابش را

4 زشبنم هم به باغ حسن چشم شوخ می‌خندد عرق‌گر شرم دارد به‌که نفروشدگلابش را