غزلیات بیدل دهلوی
1 بی‌پرده است جلوه ز طرف نقاب صبح تاکی روی چو دیده‌ای انجم به خواب صبح
2 اهل صفا ز زخم گل فیض چیده‌اند بیرون چاک سینه مدن فتح باب صبح
3 پیری رسید مغفرت آماده شو که نیست غیر از کف دعا ورقی در کتاب صبح
4 از وحشت نفس نتوان جز غبار چید رنگ شکستهٔ تو بس است انتخاب صبح
1 از کواکب گل فشاند چرخ در دامان صبح آفتاب آیینه کارد در ره جولان صبح
2 باطن پیران فروغ‌آباد چندین آگهی‌ست فیض دارد گوهری ازگنج بی‌پایان صبح
3 نور صاحب‌رونق ازگردکساد ظلمت است کفر شب از کهنگیها تازه کرد ایمان صبح
4 گاه خاموشی نفس آیینهٔ دل می‌شود سود خورشید است هرجا گل کند نقصان صبح
1 ازین بساط‌کسی داغ آرمیدن رفت که با وجود نفس غافل ازتپیدن رفت
2 درین چمن سرتسلیم آفتیم همه گلی‌که برق خزانش‌نزد به چید‌ن رفت
3 ز بس‌گد‌از تمنا به دل‌گره کردیم نفس چو اشک به دریوزهٔ چکیدن رفت
4 کباب غیرت آن رهروم‌که همچوثمر به پا شکستگی رنگ تا رسیدن رفت
1 عمری‌ست سرشکی نزد از دیدهٔ تر موج این بحر نهان کرد در آغوش گهر موج
2 تحریک نفس آفت دل‌های خموش است بر کشتی ما اره بود جنبش هر موج
3 دانا ثمر حادثه را سهل نگیرد در دیدهٔ دریاست همان تار نظر موج
4 سرمایهٔ لاف من و ما گرد شکستی‌ست جز عجز ندارد پر پرواز دگر موج
1 رنگ گلش بهار خط از دور دید و رفت این وحشی از خیال سیاهی رمید و رفت
2 از صبح این چمن طربی چشم داشتیم آخر نفس بر آینهٔ ما دمید و رفت
3 دیگر پیام ما بر جانان که می‌برد اشکی که داشتیم ز مژگان چکید و رفت
4 چندین چمن فسرد به خون امید ما رنگ حنا گلی که مپرسید چید و رفت
1 دم سرد بسته به پیش خود چقدر دماغ فسرده یخ که به‌گرمیی نشد آشنا سر واعظ از زدن زنخ
2 شده خلقی آینه دار دین به غرور فطرت عیب بین سر و برگ دیده‌وری‌ست این‌که ز خال می شمرند رخ
3 به تسلی دل بی‌صفا نبری زموعظه ماجرا که ز آب سیل گزک دود به سر جراحت پر وسخ
4 چه سبب شد آینهٔ طلب که دمید این همه تاب و تب که پر است از طرب و تعب سر مور تا به پر ملخ
1 شب که باد جلوه‌ات چشم خیالم آب داد حیرت بی‌تابی‌ام آیینه بر سیماب داد
2 در محبت خودگدازی هم نشاط دیگر است هر قدر دل آب کردم یادم از مهتاب داد
3 با قضا غیر از ضعیفی پیش بردن مشکل است پنجهٔ خورشید را نتوان به کوشش تاب داد
4 تا کی از وضع حسد خواهی مشوش زیستن عافیت بر باد دادن را نباید آب داد
1 به روی آن جهان جلوه، یک عالم نقاب افتد که چشم خیره‌بینان در خیال آفتاب افتد
2 بقدر نفی ما آماده است اثبات یکتایی کتان چندان‌که بارش بگسلد در ماهتاب افتد
3 مریض عشق تدبیر شفا را مرگ می‌داند ز بیم سوختن حیف است اگر آتش در آب افتد
4 دماغ لغزش مستان خجل شد ازفسردنها نگاهش‌مایل‌شوخی‌ست‌یارب در شراب‌افتد
1 باز از پان‌گشت لعل نو خط دلدار سرخ غنچه‌اش آمد برون از پرده زنگار سرخ
2 از فریب نرگس مخمور او غافل مباش بی بلایی نیست رنگ چهره بیمار سرخ
3 آن بهار ناز دارد میل حسرتخانه‌ام می‌توان کردن چو برگ گل در و دیوار سرخ
4 زین گلستان درکمین لاله‌زار دیگرم عالمی محو گل و من داغ آن دستار سرخ
1 ره مقصدی که گم است و بس به خیال می سپری عبث توبه هیچ شعبه نمی‌رسی چه نشسته می‌گذری عبث
2 ز فسانه سازی این وآنگه رسد به معنی بی‌نشان نشکسته بال و پر بیان به هوای او نپری عبث
3 چمن صفا و کدورتی می جام معنی و صورتی همه‌ای ولی به خیال خود که تویی همین قدری عبث
4 ز زبان شمع حیا لگن سخنی‌ست عِبرت انجمن که درین ستمکده خارپا نکشیده گل به سری عبث