غزلیات بیدل دهلوی
1 صنعت نیرنگ دل بر فطرت کس فاش نیست آینه تصویرها می‌بندد و نقاش نیست
2 جوش اشیا، اشتباه ذات بی‌همتاش نیست کثرت صورت غبار وحدت نقاش نیست
3 کفر و دین، شک و یقین سازی‌ست بی‌آهنگ ربط هوش اگر دا‌ری بفهم ای بیخبر پرخاش نیست
4 عقل‌گو خون شو به دور اندیشی رد و قبول در حضورآباد استغنا برو، یا باش نیست
1 شب به یاد آن لب خموش گذشت ناله شد شمع وگلفروش‌گذشت
2 چشم بر جلوه‌ای که وا کردیم پیش پیش نگاه هوش گذشت
3 عمر رفت و هنوز در خوابم کاروان از سرم خموش گذشت
4 زبر پا دیدم از نشاط مپرس مژه پل گشت و نای و نوش گذشت
1 اندیشه در نزاکت معنی کمال داشت حسن فروغ مهر نقاب هلال داشت
2 شیرازهٔ غبار هوس‌گشت خجلتم خاکم تسلی از عرق انفعال داشت
3 دل رفت از برم به فسون هوای وصل این غنچه درگشودن آغوش بال داشت
4 از خودرمیده نیست عروج دماغ من جامم نظر زگردش چشم غزال داشت
1 چنین کز تاب می گلبرگ حسنت شعله‌رنگ افتد مصور گر کشد نقش تو آتش در فرنگ افتد
2 به دل پایی زن و بگذر که با این سرگرانی‌ها تأمل گر کنی در خانهٔ آیینه سنگ افتد
3 جهان شور نفس دارد ز پاس دل مشو غافل که این آیینه هرگه افتد از دستت به رنگ افتد
4 به تدبیر صفای طینت ظالم مبر زحمت سیاهی نیست ممکن از سر داغ پلنگ افتد
1 صبح از دل چاک‌که دراین باغ سخن رفت کز جوش گل و لاله قیامت به چمن رفت
2 آن مطلب نایاب‌که هرگز نتوان یافت دامان گلی بود که دوش از کف من رفت
3 با بخت سیه، یاد شب عید ندارم یارب چه هما بر سر من سایه‌فکن رفت
4 گلچینی فرصت چو سحر زد به دماغم تا دامن رنگم به شبیخون شکن رفت
1 همه‌کس کشیده محمل به جناب کبریایت من و خجلت سجودی‌که نریخت‌گل به پایت
2 نه به خاک دربسودم نه به سنگش آزمودم به‌کجا برم سری راکه نکرده‌ام فدایت
3 نشود خمار شبنم می جام انفعالم چو سحر چه مغز چیند سر خالی از هوایت
4 طرب بهار امکان به چه حسرتم فریبد به بر خیال دارم گل رنگی از قبایت
1 حسنی که یادش آینهٔ حیرت آب داد زان رنگ جلوه کرد که داد نقاب داد
2 هرجا بهار جلوه او در نظر گذشت شکی‌که سر زد از مژه بوی‌گلاب داد
3 یک -جلوه داشت عاشق ومعشوق پیش این خون گردد امتیاز که عرض حجاب داد
4 پرواز شوق از عرق شرم‌گل نکرد خاکم غبارهای تپیدن به آب داد
1 زهی چمن ساز صبح فطرت، تبسم لعل مهرجویت ز بوی‌گل تا نوای بلبل، فدای تمهید گفتگویت
2 سحر نسیمی درآمد از در، پیام گلزار وصل در بر چو رنگ رفتم زخویش دیگر، چه رنگ باشد نثار بویت
3 هوایی مشق انتظارم، ز خاک گشن چه باک دارم هنوز دارد خط غبارم، شکستهٔ‌کلک آرزویت
4 به جستجو هر طرف شتابم، همان جنون دارد اضطرابم به زبر پایت مگر بیابم، دلی‌که گم کرده‌ام به کویت
1 نفس درازی کس تا به چون و چند نیفتد گره خوش است که بیرون این کمند نیفتد
2 حیاست آینه‌پرداز اختیار تعلق اگر دل آب نگردد نفس به بند نیفتد
3 رعونت است که چون شمع می‌کشد ته پایت به سر نیفتی اگر گردنت بلند نیفتد
4 مروت آن همه از چشم زخم نیست گزندش اگر به گوش حیا نالهٔ سپند نیفتد
1 آخر سیاهی از سر داغم به‌در نرفت زین شب چوموی چینی امید سحر نرفت
2 درهستی وعدم همه جا سعی مطلبی است از ریشه زیر خاک تلاش ثمر نرفت
3 نومید اصل رفت جهانی به ذوق فرع تا وضع قطره داشت ز دریاگهر نرفت
4 از بسکه تنگ بودگذرگاه اتفاق چون سبحه خلق جزبه سریکدگرنرفت