ادب چه چاره کند چون فضول از بیدل دهلوی غزل 927
1. ادب چه چاره کند چون فضول افتد
به جای عذر دل آورده‌ام قبول افتد
ز ننگ منت راحت به مرگم کار از بیدل دهلوی غزل 928
1. ز ننگ منت راحت به مرگم کار می‌افتد
همه‌گر سایه افتد بر سرم دیوار می‌افتد
دل از نیرنگ آگاهی به چندین از بیدل دهلوی غزل 929
1. دل از نیرنگ آگاهی به چندین پیشه می‌افتد
گره از دانه چون واشد به دام ریشه می‌افتد
نفس درازی کس تا به چون و از بیدل دهلوی غزل 930
1. نفس درازی کس تا به چون و چند نیفتد
گره خوش است که بیرون این کمند نیفتد
تو کار خویش کن اینجا تویی از بیدل دهلوی غزل 931
1. تو کار خویش کن اینجا تویی در من نمی‌گنجد
گریبان عالمی دارد که در دامن نمی‌گنجد
جنون اندیشه‌ای بگذار تا از بیدل دهلوی غزل 932
1. جنون اندیشه‌ای بگذار تا دل بر هنر پیچد
به‌دانش نازکن چندانکه سودایی به سر پیچد
به روی عالم‌آرا گر نقاب از بیدل دهلوی غزل 933
1. به روی عالم‌آرا گر نقاب زلف درپیچد
بیاض صفحهٔ کافور را در مشک تر پیچد
نه با سازهوس جوشد نه برکسب از بیدل دهلوی غزل 934
1. نه با سازهوس جوشد نه برکسب هنرپیچد
طبیعت چون رسا افتد به معنی بیشتر پیچد
حسرتی در دل از آن لاله قبا از بیدل دهلوی غزل 935
1. حسرتی در دل از آن لاله قبا می‌پیچد
که چودستار چمن بر سر ما می‌پیچد
به سرم شور تمنای تو تا می‌پیچد از بیدل دهلوی غزل 936
1. به سرم شور تمنای تو تا می‌پیچد
دود در ساغر داغم چو صدا می‌پیچد
فریب جاه مخور تا دل تو تنگ از بیدل دهلوی غزل 937
1. فریب جاه مخور تا دل تو تنگ نگردد
که قطره‌ای به گهر نارسیده سنگ نگردد