غزلیات بیدل دهلوی

1 جهان قلمرو توفان اعتبار تو نیست ز هرچه رنگ توان یافتن بهار تو نیست

2 کمند همت وحشت سوار عشق رساست هوس اگرهمه عنقا شود شکارتونیست

3 زلاف‌ترک میفکن‌خلل به‌همت فقر شکست هردو جهان یک‌کلاه‌وار تو نیست

4 شرر به چشم تغافل اشارتی دارد که این بساط هوس جان انتظار تو نیست

1 نور دل در کشور آیینه نیست لیک‌ کس روشنگر آیینه نیست

2 آن خیالاتی‌که دل نقاش اوست طاقت صورتگر آیینه نیست

3 غفلت آخر می‌دهد دل را به باد زنگ جز بال و پر آیینه نیست

4 بسکه آفاق از غبار ما پر است سادگی در دفتر آیینه نیست

1 حیرتم عمری به امید ندامت شاد داشت جان‌کنیها، ریشه‌ای در تیشهٔ فرهاد داشت

2 دل به‌کلفت سخت مجبوراست از قسمت مپرس آه از آن آیینه‌کز جوش نفس امداد داشت

3 بی‌تو در ظلمت سرای جسم‌کی بودی فروغ پرتو مهرتو این ویرانه را آباد داشت

4 لخت دل را سد راه ناله‌کردن مشکل است دست رد از برگ‌گل نتوان به روی باد داشت

1 از ره و منزل تحقیق اگر دوری نیست جستن خانهٔ خورشید بجزکوری نیست

2 گرد هرکوچه علمدار جنون دگر است نیست خاکی‌که در او رایت منصوری نیست

3 هر طرف واگری عجز و غنا بال‌گشاست دهرجز محشرعنقایی و عصفوری نیست

4 چند خواهی دل از اسباب تعین برداشت دوش اقبال ازل قابل مزدوری نیست

1 سادگی دل را اسیر فکرهای خام داشت تا تحیر بود در آیینه عکس آرام داشت

2 گر نمی‌بود آرزو تشویش جانکاهی نبود ماهیان را تشنهٔ قلاب حرص کام داشت

3 از ادای ابرویت لطف نگه فهمیده‌ایم این کمان رنگ فریب از روغن بادام داشت

4 دل نه امروز از صفا فال صبوحی می‌زند در کدورت نیز این آیینه عیش شام داشت

1 همت من از نشان جاه چون ناوک‌ گذشت زین نگین نامم نگاهی بود کز عینک‌ گذشت

2 طبع دون کاش از نشاط دهر گردد منفعل نیست‌ بر عصمت حرج‌ گر لولی از تنبک گذشت

3 همتی می‌باید اسباب تعلق هیچ نیست بر نمی‌آید دو عالم با جنون یک‌ گذشت

4 در مزاج خاک این وادی قیامت کشته‌اند پای ما مجروح و باید ازتل آهک‌ گذشت

1 شب‌ که جوش‌ حسرتی ‌زان نرگس‌ خودکام داشت چشمهٔ آیینه موج روغن بادام داشت

2 یاد آن شوقی‌که از بیطاقتیهای جنون دل تپیدن نیز در راهت شمار گام داشت

3 پختگی در پردهٔ رنگ خزا‌نی بوده است میوه هم در فکر سرسبزی خیالی خام داشت

4 باد دامانت غبارم را پریشان کرد و رفت سرمه‌ای در گوشهٔ چشم عدم آرام داشت

1 بی‌ساز انفعال سراپای من تهی‌ست چون شبنم ازوداع عرق جای من تهی‌ست

2 نیرنگ عالمی به خیالم شمرده‌گیر صفر ز خودگذشته‌ام اجزای من تهی‌ست

3 رنگی ندارد آینهٔ مشرب فنا ازگرد خوا دامن صحرای من تهی‌ست

4 دل محو مطلق است چه هستی‌کجا عدم از هرچه دارد اسم معمای من تهی‌ست

1 محرم حسن ازل اندیشهٔ بیگانه نیست رنگ می‌گردد به‌گرد شمع ما پروانه نیست

2 از نفسها نالهٔ زنجیر می‌آید به‌گوش در جنون‌آباد هستی هیچکس فرزانه نیست

3 بسکه یادت می‌دهد پیمانهٔ بی‌هوشی‌ام اشک هم در دیده‌ام بی‌لغزش مستانه نیست

4 غیر وحشت ‌کیست تا گردد مقیم خانه‌ام سیل‌ هم بیش از دمی مهمان این ویرانه نیست

1 مقیدان وفا را ز دل رمیدن نیست به دامنی‌که ته پاست باب چیدن نیست

2 ز ناکسی عرق انفعال تسلیمیم به عرض سجده ما جبهه بی‌چکیدن ‌نیست

3 ز سحربافی بی‌ربط کارگاه نفس دو رشته‌ای‌که تواند به هم تنیدن نیست

4 خروش صورگرفته‌ست دهر لیک چه سود دماغ غفلت ما را سر شنیدن نیست