که شود به وادی مدعا بلد تسلی از بیدل دهلوی غزل 867
1. که شود به وادی مدعا بلد تسلی منزلت
که نبست طاقت هرزه دوقدمی برآبله محملت
ای ظفر شیفتهٔ همت نصرت فالت از بیدل دهلوی غزل 868
1. ای ظفر شیفتهٔ همت نصرت فالت
چمن فتح تبسمکدهٔ اقبالت
زهی مخموری عالم گلی از حسرت از بیدل دهلوی غزل 869
1. زهی مخموری عالم گلی از حسرت جامت
زبان ها تا نگین ساغرکش خمیازه ی نامت
آمدم تا صد چمن بر جلوه‌نازان از بیدل دهلوی غزل 870
1. آمدم تا صد چمن بر جلوه‌نازان بینمت
نشئه، در، سر می به ساغر،گل به دامان بینمت
باز با طرزتکلف آشنا می‌بینمت از بیدل دهلوی غزل 871
1. باز با طرزتکلف آشنا می‌بینمت
جام در دست ز عرقهای حیا می‌بینمت
ای پر فشان چون بوی‌گل بیرنگی از بیدل دهلوی غزل 872
1. ای پر فشان چون بوی‌گل بیرنگی از پیراهنت
عنقا شوم تاگرد من یابد سراغ دامنت
جهان در سرمه خوابید از خیال از بیدل دهلوی غزل 873
1. جهان در سرمه خوابید از خیال چشم فتانت
چه سنگ بود یارب سایهٔ دیوار مژگانت
زهی هنگامهٔ امکان، جنون‌ساز از بیدل دهلوی غزل 874
1. زهی هنگامهٔ امکان، جنون‌ساز غریبانت
زمین و آسمان یک چاک دامن تا گریبانت
نسزد به وضع فسردگی ز بهار از بیدل دهلوی غزل 875
1. نسزد به وضع فسردگی ز بهار دل مژه بستنت
که گداخت جوهر رنگ و بو به فشار غنچه نشستنت
بهار آیینهٔ رنگی‌که باشد از بیدل دهلوی غزل 876
1. بهار آیینهٔ رنگی‌که باشد صرف آیینت
شکفتن فرش گلزاری‌که بوسد پای رنگینت
بیا ای جام و مینای طرب نقش‌کف از بیدل دهلوی غزل 877
1. بیا ای جام و مینای طرب نقش‌کف پایت
خرام موج می مخمور طرز آمدن‌هایت
همه‌کس کشیده محمل به جناب از بیدل دهلوی غزل 878
1. همه‌کس کشیده محمل به جناب کبریایت
من و خجلت سجودی‌که نریخت‌گل به پایت