غزلیات بیدل دهلوی

1 بی‌کدورت نیست هرجا محرمی یا غافلی‌ست زندگانی هرچه باشد زحمت آب وگلی‌ست

2 آنچه از نقش رم و آرام امکان دیده‌ای خاک‌کلفت مرده‌ای یاخون حسرت بسملی‌ست

3 شوق حیرانم چه می‌خواهدکه در چشم ترم جنبش مژگان لب حسرت نوای سایلی‌ست

4 لاله‌زار و شبنمستان محبت دیده‌ایم محو هر اشکی‌، نگاهی‌، زیر هر داغی دلی‌ست

1 بندگی با معرفت خاص حضور آدمی‌ست ورنه اینجاسجده‌ها چون سایه یکسر مبهمی‌ست

2 با سجودت از ازل پیشانی‌ام را توأمی‌ست دوری اندیشیدنم زان آستان نامحرمی‌ست

3 آه از آن دریا جدا گردیدم و نگداختم چون‌گهر غلتیدن اشکم ز درد بی‌نمی‌ست

4 فرصتم تاکی ز بی‌آبی‌کشد رنج نفس ساز قلیانی‌که دارد مجلس پیری دمی‌ست

1 به زخم هستی اگر شرم بخیه پردازی‌ست عرق‌کن ای شررکاغذ آنچه غمازی‌ست

2 به‌فرصت نفسی چندصحبت است اینجا تأملی‌که درین بزم باکه دمسازی‌ست

3 نه دی‌گذشت و نه فردا به پیش می‌آید تجدد من و ما تا قیامت آغازی‌ست

4 به غیر ساختگی نیست نقش عالم رنگ شکست نیز در این‌کارخانه پردازی‌ست

1 بجاست‌شکوهٔ ما تا ره فغان خالیست زمین پراست دلش بسکه آسمان خالیست

2 سراغ بلبل ما زین چمن مگیرومپرس خیال ناله فروش است و آشیان خالیست

3 غبار غفلت ما را علاج نتوان‌کرد پر است دیده ز دیدار و همچنان خالیست

4 شکست رنگ به عرض تبسمی نرسید ز ریشهٔ طربم‌کشت زعفران خالیست

1 برچهرهٔ آثارجهان رنگ سبب نیست چون آتش یاقوت‌که تب دارد و تب نیست

2 وهم‌است‌که در ششجهتش ریشه دویده‌ست سرسبزی این مزرعه بی‌برگ‌کنب نیست

3 چشمی به تأمل نگشوده‌ست نگاهت بروضع جهان‌گر عجبت نیست عجب نیست

4 تا زنده‌ای امید غنا هرزه خیالی‌ست این آمد ورفت نفست غیرطلب نیست

1 برگ و سازم جز هجوم‌گریهٔ بیتاب نیست خانهٔ چشمی‌که من دارم‌کم ازگرداب نیست

2 رشتهٔ قانون یأسم از نواهایم مپرس درگسستن عالمی دارم‌که در مضراب نیست

3 تا به ذوق‌گوهر مقصد توان زد چشمکی در محیط آرزو یک حلقهٔ‌گرداب نیست

4 دست و پا از آستین و دامن آن‌سو می‌زنیم مشرب دیوانگان زندانی آداب نیست

1 به محفلی‌که دل آیینهٔ رضاطلبی‌ست نفس درازی اظهار پای بی‌ادبی‌ست

2 خروش العطش ما نتیجهٔ طلب است وگرنه وادی الفت سراب تشنه لبی‌ست

3 میی ز خم نکشیدیم عذر حوصله چند تنک شرابی ما جرم شیشهٔ حلبی‌ست

4 کسی‌که بخت سیه سایه برسرش افکند اگر به صبح زند غوطه آه نیم شبی‌ست

1 سرو بهار جلوه قد دلستان‌ کیست پیغام فتنه‌، برق نگاه نهان کیست

2 نگذشته‌ست اگر ز دلم لشکر غمت داغ جگر، نشان پی‌ کاروان‌ کیست

3 اندیشه‌ها به حسرت تحقیق آب شد یارب سخن نزاکت موی میان کیست

4 از تیشه برد سعی نفس‌گوی جان‌کنی این بیستون اثر دل نامهربان‌کیست

1 همچو شبنم ادب آیینه زدودن بوده‌ست به هم آوردن خود چشم‌ گشودن بوده‌ست

2 به خیالات مبالید که چون پرتو شمع کاستن توأم اقبال فزودن بوده‌ست

3 مزرع‌ کاغذ آتش زده سیراب‌ کنید تخمهایی‌که هوس کاشت درودن بوده‌ست

4 کم و بیش‌ آبله سامان تلاش هوسیم دسترنج همه‌ کس درخور سودن بوده‌ست

1 بسکه دارم غنچهٔ شوق توپنهان زیرپوست رنگ خونم نیست بی‌چاک‌گریبان زیرپوست

2 در جگر هر قطرهٔ خونم شرار دیگر است کرده‌ام از شعلهٔ شوقت چراغان زیر پوست

3 می‌روم چون آبله مژگان خاری ترکنم در رهت تا چند دزدم چشم‌گریان زیر پوست

4 در هوای نشتر مژگان خواب‌آلوده‌ای موج‌خونم شد رگ خواب پریشان زیرپوست