غزلیات بیدل دهلوی

1 سعی ناپیدا و حسرتها دویدن آرزوست شمع‌تصویریم‌و اشک‌ما چکیدن آرزوست

2 بسمل‌تسلیم هستی طاقت‌کوشش نداشت آن ‌که ما را کرد محتاج تپیدن آرزوست

3 دست و پایی می‌زند هرکس به امید فنا تا غبار این بیابان آرمیدن آرزوست

4 پای تا سر‌کسوت شوق جنون خیزم چو صبح تا گریبان نقش می‌بندم دریدن آرزوست

1 بسکه اجزایم چمن‌پروردهٔ نیرنگ اوست گرهمه خونم به‌جوش شوخی آید رنگ اوست

2 کوه تمکینش بود هرجا بساط‌آرای ناز نالهٔ دلهای بیطاقت شرار سنگ اوست

3 جوهر آیینهٔ وحدت برون است از عرض هر قدر صافی تصورکرده باشی زنگ اوست

4 عشق آزادست اما در طلسم ما و من آمد و رفت نفس تمهید عذر لنگ اوست

1 زندگی شوخی کمین رمیست فرصت گیر و دار صبحدمیست

2 بسکه تنگ است عرصهٔ امکان چون ‌نگه هرطرف روی قدمیست

3 پوست بر تن دربدن ممسک همچو ماهی جدایی درمیست

4 عجز خوش استقامتی دارد بار نُه آسمان به دوش خمیست

1 صاحب خلق حسن‌،‌ گلها به دامن داشته‌ست چرب ‌و نرمی ‌درطبایع‌، ‌آب‌ و روغن داشته‌ست

2 با دل جمع آشنا شو از پریشانی برآ در بهار نادمیدن دانه خرمن داشته‌ست

3 وصل‌خواهی زینهار از فکر راحت قطع‌ کن وادی عشاق منزل نام رهزن داشته‌ست

4 بی‌نشانی همتان از هرچه‌گویی برترند منظر این شاهبازان یک نشیمن داشته‌ست

1 جایی‌که مرگ شهرت انجام داشته‌ست لوح مزار هم به نگین نام داشته‌ست

2 یاران تأملی‌که درتن عبرت انجمن چینی مو نهفته چه پیغام داشته‌ست

3 غیر از ادای حق عدم چیست زندگی بیش وکم نفس همه یک وام داشته‌ست

4 راحت درین قلمرو از آثار هوش نیست خوابیده است اگرکسی آرام داشته‌ست

1 سخت‌ جانی از من محزون‌ که باور داشته‌ست زندگانی بی‌ تو این مقدار لنگر داشته‌ست

2 خار خار موج در خونم قیامت می‌کند خنجر نازت‌نمی‌دانم چه‌جوهر داشته‌ست

3 بر رهت چون‌ نقش‌ پا از من صدایی برنخاست پهلوی بیمار الفت طرفه بستر داشته‌ست

4 حسرت مستان این بزم از فضولی می‌کشم شرم‌اگر باشد عرق‌هم‌ می به‌ساغر داشته‌ست

1 خودنماییها کثافت جوهریست شیشه تا در سنگ می‌باشد پریست

2 اعتبار اینجا ندارد عافیت شمع سرتاپاش پامال سریست

3 ‌سروگل ناکرده آزادی مخواه این ثمر وقف بهار بی‌بریست

4 پنبه نه درگوش و واکس بی‌خلل خانهٔ آسودگی قفلش گریست

1 درگلستانی‌که دل را با اشاراتش سری‌ست سبزه‌گرگل می‌کند ابروی ناز دلبری‌ست

2 ذوق پیدا-‌بی قیامت صنعت است آگاه باش درکمین خودنمابیها پری میناگری‌ست

3 شش جهت جزکاهش‌و بالیدن‌نیرنگ نیست اختراع این بس‌،‌که ماه نو، جبین لاغری‌ست

4 گلفروش است از بهار لاله‌زار این چمن آتش داغی‌که در پیراهنش خاکستری‌ست

1 دل گرم من آتشخانهٔ‌کیست نگاه حسرتم پروانهٔ کیست

2 خط جام است امشب رهزن هوش خیال نرگس م‌ستانهٔ ‌کیست

3 هزار آیینه روز خویش شب کرد صفا مهتاب فرش خانهٔ‌کیست

4 امل در مزرع ما ره ندارد فسون ریشه‌، دام و دانهٔ ‌کیست

1 دل در قدم آبله پایان‌که شکسته‌ست این‌شیشه به‌هرکوه‌و بیابان‌که شکسته‌ست

2 جز صبر به آفات قضا چاره نشاید در ناخن تدبیر نیستان‌که شکسته‌ست

3 با سختی ایام درشتی مفروشید ای‌بیخبران سنگ به دندان‌که شکسته‌ست

4 گر ناز ندارد سر سوتش غبارم دامان تو، ای سرو خرامان‌که شکسته‌ست