غزلیات بیدل دهلوی

1 شوخی که جهان‌ گرد جنون نظر اوست از آینه تاکنج تغافل سفر اوست

2 تمکین چقدر منفعل طرز خرام است نه قلزم امکان، عرق یک گهر اوست

3 دیوانه و عاقل همه محو است در اینجا از هرچه خبر یافته‌ای بیخبر اوست

4 هرچندکه عنقا، ز خیال تو برون است هر رنگ‌که داری به نظر نقش پر اوست

1 چون سحر طومارچاک سینه‌ام واکردنی‌ست آرزو مستوریی داردکه رسواکردنی‌ست

2 چون حبابم داغ دارد حیرت تکلیف شوق دیده محروم نگاه و سیر دریاکردنی‌ست

3 از نفس دزدیدن بوی‌گلم غافل مباش دامن پیچیده‌ای دارم که صحرا کردنی‌ست

4 نیستم بیهوده گرد چارسوی اعتبار مشت خاکی دارم و با باد سوداکردنی‌ست

1 رنگ‌عجزم لیک با وضع‌ خموشم ‌کار نیست در شکست بال دارم ناله‌گر منقار نیست

2 در تأمل بیشتر دارد روانی شعر من مصر عم از سکته جز شمشیر لنگردار نیست

3 عجزتجدید هوسها را نفس آیینه است یک‌ ورق عمری‌ست‌ می‌گردانم و تکرار نیست

4 اختلاط‌ خودفروشان‌گر به‌این بیحاصلی‌ست خانهٔ آیینه را قفلی به از زنگار نیست

1 فکر آزادی به این عاجز سرشتیها تریست عقده چندان نیست اما رشتهٔ ‌ما لاغریست

2 تا بود ممکن نفس نشمرده‌ کم باید زدن ای ز آفت بیخبر دل‌ ‌کورهٔ مینا گریست

3 برق غیرت در جهات دهر وا کرده‌ست بال چشم بگشایید، بسم‌الله‌، اگر تاب‌آوریست

4 سیر عالم بی‌تامل زحمت چشم و دل است شش جهت‌ گرد است‌ در راهی‌ که ‌رفتن سرسریست

1 عمری‌ست به‌چشمم ز نم اشک اثر نیست ای دل تو کجایی ‌که غبارت به نظر نیست

2 محرومی غفلت نظری را چه علاج ‌است خلقی‌ست درین خانه برون در و در نیست

3 وهم آینهٔ خلق به زنگارگرفته‌ست گر چشم‌گشایی مژه‌ات پیش نظر نیست

4 طاث همه را در دم شمشیر نشانده‌ست تا سینه درین معرکه باقیست سپر نیست

1 نیست ایمن از بلا هر کس به فکر جستجوست روز و شب گرداب‌ را ازموج‌،‌ خنجر برگلوست

2 در تماشایی ‌که ما را بار جرات داده‌اند آرزو در سینه خار است و نگه در دیده موست

3 جادهٔ کج رهروان را سر خط جانکاهی‌ست باعث آشوب دل ها پیچ و تاب آرزوست

4 آنچه نتوان داد جز در دست محبوبان دل است وانچه نتوان ریخت جز در پای خوبان آبروست

1 درین‌گلشن دو روزت خنده‌کاریست مبادا غره‌گردی گل بهاری‌ست

2 برافشان بر هوس دامان‌و بگذر که در جیب نفس نقد نثاری‌ست

3 هم از بست وگشاد چشم دریاب که اجزای جهان لیل و نهاری‌ست

4 ودیعتها ز سر باید اداکرد به ره‌گر پاگذاری حقگزاری‌ست

1 قصر غناکه عالم تحقیق نام اوست دا‌من ز خویش بر زدنی سیر بام اوست

2 هر برگ این چمن رقمی دارد از بهار عالم نگین‌تراشی سودای نام اوست

3 پر انتظار نامه‌بران هوس مکش خود را به خود دمی‌ که رساندی پیام اوست

4 وحشت ز غیر خاطر ما جمع‌کرده است از خود رمیدنی‌ که نداریم رام اوست

1 بیاکه هیچ بهاری به حسرت ما نیست شکسته رنگی امید بی‌تماشا نیست

2 به قدر پر زدن ناله وسعتی داریم غبارشوق جنون مشرب است صحرا نیست

3 زما ومن به سکوت ای حباب قانع باش که غیرضبط نفس نام این معما نیست

4 غنا مخواه‌که تمثال هستی امکان برون آینهٔ احتیاج پیدا نیست

1 ای صبح گرد ناز تو از کاروان کیست بر خو چیدن تو متاع دکان‌کیست

2 آنجاکه فرصت من وما تیر جسته است ترسم نفس کشی و ندانی کمان کیست

3 سر برنیاوری چوگهر از سجود جیب گر محرمت‌کنندکه دل آستان‌کیست

4 داغم ز دست بی‌اثریهای آه خویش این آتش فسرده چه‌گویم به جان‌کیست