غزلیات بیدل دهلوی

1 پیری‌ام پیغامی از رمز سجود آورده است یک‌گریبان سوی خاکم سر فرود آورده است

2 شبهه پیمایی‌ست تحقیق خطوط ما و من کلک صنع اینجا سیاهی درنمود آورده است

3 اندکی می‌باید از سعی نفس آگه شدن تا چه دامن آتش ما را به دود آورده است

4 ذوق شهرت دارم اما از نگونیهای بخت در نگین نامم هبوطی بی‌صعود آورده است

1 تو محو خواب و در سیرکن‌فکان بازست مبند چشم‌که آغوش امتحان بازست

2 درین طربکده حیف است ساز افسردن گره مشوکه زمین تا به آسمان بازست

3 کجا دمید سحرکز چمن جنون نشکفت تبسمی که گریبان عاشقان بازست

4 به معبدی‌که خموشان هلاک نام تواند چو سبحه بر دریک حرف صد دهان بازست

1 صفحهٔ دل بی‌خط زخم تو فرد باطلست آبرو آیینهٔ ما را ز جوهر حاصلست

2 گر همه حرف حق است آندم‌که‌گفتی باطلست هرچه بیرون آمد از لب‌، خارج آهنگ دلست

3 نیست از دست تو بیرون اختیار صید ما پنجهٔ رنگین چوگل تا غنچه می‌سازی دلست

4 در ره تسلیم‌، پر بی‌خانمان افتاده‌ایم بر سر ما سایه‌ای‌گر هست‌، دست قاتلست

1 سر هرکس زگلی پر زده است گل ندانست چه برسر زده است

2 گر بوذ آینه منظور بتان چشم ما هم مژه‌ کمتر زده است

3 لغز میکده عجز رساست پای پر آبله ساغر زده است

4 بی‌رخش نام تماشا مبرید بو نکاهم مژه نشنر زده است

1 دل به یاد پرتو حسنت سراپا آتشست از حضور آفتاب آیینهٔ ما آتشست

2 پیکر ما همچو شمع ازگریهٔ شادی‌گداخت اشک‌هرجا بنگری آب‌است‌، اینجا آتشست

3 تا نفس‌باقی‌ست عمر از پیچ‌وتاب آسوده نیست می‌تپد برخویشتن تا خار و خس‌با آتشست

4 گرمی هنگامهٔ آفاق موقوف تب است روز اگر خورشید باشد شمع شبها آتشست

1 جنس ما با این‌کسادی قیمتی فهمیده است وین حباب پوچ خود را باگهر سنجیده است

2 هرکس از سیر بهار بیخودی آگاه نیست دیده هرجامحو حیرت می‌شدگل چیده است

3 بوالهوس نبود حریف عرصه‌گاه جلوه‌اش حسن او از چشم مشتاقان زره پوشیده است

4 ناله‌ام‌، در وعده‌گاه وصل‌، خارج نغمه نیست می‌دهم آواز، تا بختم‌کجا خوابیده است

1 بی‌تو در هرجا دل صبر آزما خواهد شکست شیشهٔ‌کهسار درگرد صدا خواهد شکست

2 خار خار حسرت دیدار توفان می‌کند صدنی‌مژگان‌نگه دردیده‌هاخواهد‌شکست

3 حیرتی زان جلوه ستازد به میدان خیال قلب مژگانها همه رو بر قفا خواهد شکست

4 عقل اگر در بارگاه عشق می‌لافد چه باک بر در سلطان سر چندین‌‌گدا خواهد شکست

1 هوس دل را شکست اعتبارست به یک مو حسن چینی ریش‌دارست

2 ز ننگ تنگ‌چشمیهای احباب به هم آوردن مژگان فشارست

3 دل بی‌کینه زین محفل مجویید که هر آیینه چندین زنگبارست

4 نمی‌خواهد حیا تغییر اوضاع لب خاموش را خمیازه عارست

1 باز سرگرمی نظاره به سامان شده است شعلهٔ ایمن دیدارگل‌افشان شده است

2 زین چراغان‌که طرب‌جوشی انجم دارد آسمانی دگر از آب نمایان شده است

3 در دل آب به این رنگ چمن پیراکیست که رگ کوچهٔ هرموج خیابان شده است

4 صفحهٔ آب چه حیرت رقمیها دارد مفت نظاره‌که آیینه گلستان شده است

1 هستی چو سحر عهد به پرواز فنا بست باید همه را زین دونفس دل به هوا بست

2 درگلشن ما مغتنم شوق هوایی‌ست ای غنچه در اینجا نتوان بند قبا بست

3 یک مصرع نظاره به شوخی نرساندیم یارب عرق شرم که مضمون حیا بست

4 تحقیق ز ما راست نیاید چه توان‌کرد پرواز بلندی به تحیر پر ما بست