غزلیات بیدل دهلوی

1 دل ز اوهام غبارآلودست ‌زنگ آیینهٔ آتش‌، دودست

2 عمرها شدکه چو موج‌گهرم بال پرواز قفس فرسودست

3 طرف عجز غرور ست ابنجا سجده‌ها آینهٔ مسجودست

4 معنی شهرت عنقا دریاب شور معدومی ما موجودست

1 گداز امن درین انجمن کم افتادست به خانه‌ای که تویی سقف آن خم افتادست

2 ز سعی اگر همه ناخن شوی چه خواهی‌کرد گره به رشتهٔ تدبیر محکم افتادست

3 مگر به سجده توان پیش برد ناز غرور که همچو شمع سر ازپا مقدم افتادست

4 جهان تلاش لگدکوب یکدگر داره چو سبحه قافله‌ها درپی هم افتادست

1 صورت راحت نفور از مردمان عالمست جلوه ننماید بهشت آنجا که جنس آدمست

2 د‌ر نظر آهنگ حسرت در نفس شور ظلب ساز بزم زندگانی را همین زیر و بمست

3 هر دو عالم در غبار وهم توفان می‌کند از گهر تا موج‌ ، هرجا واشکافی بی‌نمست

4 سایهٔ خود درس وحشت داده مجنون تو را چشم اهو را سواد خویش سرمشق رمست

1 لوح‌هستی یک قلم از نقش قدرت عاری است آمد ورفت نفس مشق خط بیکاری است

2 از ره غفلت‌، عدم را، هستی اندیشیده‌ایم شبهه تقریریم و استفهام ما انکار‌ی است

3 ذره‌ایم اما به جشم خود گران !فتاده‌ایم اندکی هم‌چون به عرض آمد همان بسیاری است

4 پسمل ناز،‌که‌ام یارب‌که از توفان شوق هر سر مویم چو مژگان مایهٔ خونباری است

1 ناتوانی ‌گر چنین اعضای ما خواهد شکست استخوان‌دریکدگرچون‌بوریاخواهد شکست

2 حاصل‌دل ‌، جز ندامت نیست ‌، از تعمیر جسم بار این کشتی غرور ناخدا خواهد شکست

3 هرکجا صبر ضعیفان پای طاقت افشرد شیشه‌‌ها بر یکدگر جهد صدا خواهد شکست

4 در قفس‌ فریاد خاموشی است‌ ما را چون حباب شور این‌ آهنگ‌ هم‌ در گوش ما خواهد شکست

1 بعد مرگم شام‌نومیدی سحرآورده است خاک‌گردیدن غباری در نظر آورده است

2 در محبت آرزوی بستر و بالین‌کراست چشم عاشق جای مژگان نیشترآورده است

3 طاقتی‌کو تا توان‌گشتن حریف بار درد کوه هم تا ناله برداردکمر آورده است

4 کشتی چشمم‌که حیرت بادبان شوق اوست تا به خود جنبد محیطی ازگهرآورده است

1 اجابتی ندمید از دعای‌کس به دو دست مگر سبو شکندگردن عسس به دو دست

2 ز عجز ساخته‌ام با هوای عالم پوچ من‌و دلی‌که چو دندان‌گرفته خس به‌دو دست

3 ز رمز حیرت آیینه‌، حسن غافل نیست ستاده‌ام ز دل ساده ملتمس به دو دست

4 دو برگ گل ز سراپای من جنون دارد کشیده‌ام سوی‌خود دامنت ز بس به دو دست

1 قید الفت هستی وحشت‌آشیانی‌هاست شمع تا نفس دارد شیوه پرفشانی‌هاست

2 شانه را به ‌گیسویش طرفه هم‌زبانی‌هاست سرمه را به چشم او، الفت‌آشیانی‌هاست

3 ما ز سیر این ‌گلشن عشوه طرب خوردیم ورنه چشم واکردن عبرت امتحانی‌هاست

4 ای سحر تامل کن‌، یک نفس تحمل کن وحشت و دم پیری شوخی و جوانی‌هاست

1 تا حیرت خرام تو سامان دیده است چندین قیامت از مژه‌ام قد کشیده است

2 این ماو من‌کزاهل جهان سرکشیده است از انفعال آدم و حوا دمیده است

3 آزادم از توهّم نیرنگ روزگار طاووس این چمن ز خیالم پریده است

4 پرواز نکهت چمن بی‌نشانی‌ام ذوق شکست بال به رنگم‌کشیده است

1 هم در ایجاد شکستی به دلم پا زده است نقش شیشه‌ گرم سنگ به مینا زده است

2 راه خوابیده به بیداری من می‌گرید هرکه زین ‌دشت ‌گذشته‌ست به من پا زده است

3 حسن یکتا چه جنون داشت‌ که از ننگ دویی خواست بر سنگ زند آینه بر ما زده است

4 نیست یک قطرهٔ بی‌موج سراپای محیط جوهر کل همه بر شوخی اجزا زده است