غزلیات بیدل دهلوی

1 دل از غبارِ نفس زخمِ خفته در نمک است ز موجِ پیرهن این محیط پر خسک است

2 بهارِ رنگِ جهان جلوهٔ خزان دارد بقم درین چمن حادثاتِ اسپرک است

3 ز اهلِ صومعه اکراه نیست مستان را که ترش‌روییِ زاهد به بزمِ می نمک است

4 ز عرضِ شیشه تهی نیست نسخهٔ تحقیق تو آنچه کرده‌ای از خویش انتخاب شک است

1 دوستان ظلمی به حال نامرادم رفته است داشتم چیزی و من بودم ز یادم رفته است

2 بی‌نفس در ملک عبرت زندگانی کنم خاک برجا مانده است امروز و بادم رفته است

3 قفل وسواس است چشم‌ من درین عبرت ‌سرا همچو مژگان عمر دربست‌وگشادم‌رفته است

4 سیرگل نذر جنون بیدماغی کرده‌ام پیش پیش رنگ و بوها اعتمادم رفته است

1 عالم ایجاد عشرتخانهٔ جزو و کل است در بهار رنگ هر جا چشم واگردد گل است

2 گر تأمل زین چمن رمز خموشان واکشد در نمکدان لب هر غنچه‌، شور بلبل است

3 می‌توان در تخم دیدن شاخ و برگ نخل را جزو چون ‌کامل شود آیینهٔ حسن‌کل است

4 دسترنج هر کس از پهلوی‌ کوشش‌های اوست ریشهٔ تاک از دویدن چون عرق آرد مل است

1 عمرها شد عجزطاقت سوی‌جیبم رهبرست در ره تسلیم دل پایی‌که من دارم سرست

2 تا فروغ شعلهٔ خورشید حسنی دیده‌ام صبح اگربالد به چشم من‌کف خاکسترست

3 ای که بر نقش قدش دل بسته‌ای هشیار باش سایهٔ این سرو آشوب قیامت‌پرورست

4 ذوق تسلیمی به جیب امتحانت گل نریخت ورنه همچون شمع‌، دامن تاگریبانت سرست

1 قابل نخل ما بر دگرست گردن شمع را سر دگرست

2 سر به ‌گردون فرو نمی‌آربم این هواهای منظر دگرست

3 کشت اقبال معصیتها سبز ابر ما، دامن‌تر دگرست

4 از دم واپسین خبر جستم گفت این دور ساغر دگرست

1 به‌گلزاری‌که حسنت بی‌نقابست خزان در برگریز آفتابست

2 زشرم یک عرق‌گل‌کردن حسن چو شبنم صد هزار آیینه آبست

3 جنون ساغرپرست نرگس‌کیست گریبان چاکی‌ام موج شرابست

4 ز دود سینه‌ام دریاب کامشب نفس بال و پر مرغ‌کبابست

1 پیوستگی به حق‌، ز دو عالم بریدنست دیدار دوست هستی خود را ندیدنست

2 آزادگی کزوست مباهات عافیت دل را زحکم حرص وهوا واخریدنست

3 پرواز سایه جز به سر بام مهر نیست از خود رمیدن تو، به حق آرمیدنست

4 چون موج‌کوشش نفس ما درتن محیط رخت شکست خویش به ساحل‌کشیدنست

1 توان به صبر نمودن دل شکسته درست که هیچ نقش نگشته‌ست نانشسته درست

2 کسی به الفت ساز نفس چه دل بندد گره نمی‌کند این رشتهٔ‌گسسته درست

3 چو اشک شمع زیانکار محفل رنگیم شکست‌ما نشودجز به‌چشم بسته‌درست

4 به چارهٔ دل مأیوس ما که پردازد مگرگدازکند شیشهٔ شکسته درست

1 با کمال بی‌نقابی پرده‌دارم شیونست همچو درد از دل برون جوشیدنم پیراهنست

2 سجده ریزی دانه را آرایش نشو ونماست درطریق سرکشها خاک‌گشتن هم فنست

3 عافیت‌گم‌کردهٔ تا چند خواهی تاختن هوش اگرداری دماغ جستجویت رهزنست

4 رهنورد عجز را سعی قدم درکار نیست شمع را سیرگریبان نیز از خود رفتنست

1 برکمرتا بهله آن‌ترک نزاکت مست بست نازکی در خدمت موی میانش دست بست

2 بگذر از امید آگاهی‌که در صحرای وهم چشم‌ماکردی‌که خواهد تا ابد ننشست بست

3 خاک بر سرگرد خلقی را غرور بام و در نقش پا بایست طاق این بنای پست بست

4 هرزه فکر حرص مضمونهای چندین آبله تا به دامان قناعت پای ما نشکست بست