غزلیات بیدل دهلوی

1 نفس بوالهوسان بر دل ر‌وشن تیغ است شمع افروخته را جنبش دامن تیغ است

2 شیشه‌ را سرکشی‌ خویش نشانده ست به خون گردن بی‌ادبان را رگ گردن تیغ است

3 منت سایهٔ اقبال ز آتش کم نیست گر هما بال ‌گشاید به سر من تیغ است

4 خاک تسلیم به سر کن که درین دشت هلاک تو نداری سپر و در کف دشمن تیغ است

1 آگاهی و افسردگی دل چه خیال است تا دانه به خود چشم‌گشوده‌ست نهال است

2 آیینهٔ‌گل از بغل غنچه برون نیست دل‌گر شکند سربسر آغوش وصال است

3 حیرتکدهٔ دهر جز اوهام چه دارد آبادکن خانهٔ آیینه خیال است

4 برفکربلند آن همه مغرورمباشید این جامهٔ نو، ناخنهٔ چشم‌کمال است

1 حذر ز راه محبت که پر خطرناک است تو مشت خار ضعیفی و شعله بی‌باک است

2 توان به بی‌کسی ایمن شد از مضرت دهر سموم حادثه را بخت تیره تریاک است

3 به اختیار نرفتیم هرکجا رفتیم غبار ما و نفس‌، حکم صید و فتراک است

4 ز بس زمانه هجوم کساد بازاری‌ست چو اشک گوهر ما وقف دامن خاک است

1 در بهارگریه عیش بیدلان آماده است اشک تاگل می‌کند هم شیشه و هم باده است

2 طینت عاشق همین وحشت غبار ناله نیست چون شرارکاغذ اینجا داغ هم آزاده است

3 هیچکس واقف نشد از ختم‌کار رفتگان در پی این‌کاروان هم آتشی افتاده است

4 پردهٔ ناموس هستی اعتباری بیش نیست م ما را شیشه‌ای‌گر هست رنگ‌باده است

1 خاک نمیم‌، ما را،‌کی فکر عجز و جاه است گرد شکستهٔ ما بر فرق ماکلاه است

2 عشق غیورا‌ز ما چیزی نخواست جزعجز سازگدایی اینجا منظور پادشاه است

3 خیر و شری‌که دارند بر فضل واگذارید هرچند امید عفو است درکیش ماگناه است

4 با عشق غیرتسلیم دیگر چه سرکندکس در آفتاب محشر بی‌سایگی پناه است

1 کینه را در دامن دلهای سنگین مسکن است هر‌کجا تخم شرردیدیم سنگش خرمن است

2 خاکساران‌، قاصد افتادگیهای همند جاده را طومار نقش پا به منزل بردن است

3 با دل جمع از خراش سینه غافل نیستیم غنچه‌سان‌در هر سرانگشتم‌نهان‌صدناخن است

4 بگذر از اسباب اگر آگاهی از ذوق فنا چون شود منزل نمایان‌گرد راه افشاندن است

1 خامش نفسم شوخی آهنگ من این است سر جوش بهار ادبم رنگ من این است

2 عمری‌ست گرفتار خم پیکر عجزم تا بال وپرنغمه شوم چنگ من این است

3 بیتاب هواسنجی عمرم چه توان‌کرد میزان خیال نفسم سنگ من این است

4 خمیازه‌ام آرایش پیمانهٔ هستی‌ست چون صبح خمارم مشکن رنگ من این است

1 عجز بینش با تعلقهای امکان آشناست اشک ما تا چشم نگشودن به مژگان آشناست

2 امتحانگاه حوادث بزم افلاس است و بس سرد و گرم دهر با آغوش عریان آشناست

3 گرد ما ننشست جز در دامن زلف بتان هر کجا بینی پریشان با پریشان آشناست

4 هیچکس ‌کام امید از اهل دنیا برنداشت طالع ما هم به وضع این عزیزان آشناست

1 طبعی‌که امیدش اثر آمادهٔ بیم است گر خود همه‌ فردوس بود ننگ جحیم است

2 بر طینت آزاد شکستی نتوان بست بی‌رنگی این شیشه ز آفات سلیم است

3 در دهر نه‌تنها من و تو بسمل یأسیم گر بازشکافی دل هر ذره دو نیم است

4 صد زخم دل ایجادکن ازکاوش حسرت چون ‌سکه ‌گرت ‌چشم ‌هوس‌ بر زر و سیم است

1 بس که ساز این بساط آشفتگی‌های دل است بی‌شکست شیشه امید چراغان مشکل است

2 صید مجنون‌طینتان بی‌دام الفت مشکل است هرکه بیمار محبت گشت سرتا پا دل است

3 چشم واکردن کفیل فرصت نظاره نیست پرتو این شمع آغوش وداع محفل است

4 وحدت و کثرت چو جسم و جان در آغوش همند کاروان روز و شب را در دل هم منزل است