غزلیات بیدل دهلوی

1 تپیدن دل عشاق محوکسوت آه است به حال شورش دریا زبان موج‌ گواه است

2 ز برق حادثه آرام نیست معتبران را درتن قلمرو شطرنج‌ کشت بر سر شاه است

3 به حسن قامت رعنا مباد غره برآیی هزار سدره درین باغ پایمال گیاه است

4 بر اهل عجز حصار است پیچ و تاب حوادث چوگردبادکه تخت روان هر پرکاه است

1 بسکه بیقدری دلیل دستگاه عالم است چون پر طاووس یک‌عالم نگین‌بی‌خاتم است

2 هر دو عالم در غبار وهم توفان می‌کند ازگهرتا بحر هرجا واشکافی بی‌نم است

3 گر حیا ورزد هوس آیینه‌دار آبروست چون‌هوا از هرزه‌گردی منفعل‌شد شبنم است

4 پیش ازآفت منت تدبیرآبم می‌کند خون زخمم را چکیدن انفعال مرهم است

1 پیر عقل از ما به درد نان مقدم رفته است در فشار کوچه‌های گندم آدم رفته است

2 ای به عبرت رفتگان عالم موت و حیات بگذرید از آمد سوری که ماتم رفته است

3 بر حباب و موج نتوان چید دام اعتبار هرچه می‌آید درین دریا فراهم رفته است

4 خلق در خاک انتظار صبح محشر می‌کشند زندگی با مردگان در گور با هم رفته است

1 در سیرگاه امر تحیر مقدم است آیینه‌شخص و صورت این‌شخص مبهم است

2 دنی آه در جگر نه رخ یاردر نظر در حیرتم‌که زندگی‌ام از چه عالم است

3 وضع فلک ز ششجهت آواز می‌دهد کای بیخبر بلند مجین پایه‌ات خم است

4 عمری زخود روی‌که به فرسودگی رسی چون خامه لغزشت به زمینهای بی‌نم است

1 زلف آشفتهٔ سری موجهٔ د‌ربای من است تار قانون جنون جادهٔ صحرای من است

2 برق شمعی‌ست که در خرمن من می‌سوزد سنگ گردی‌ست که در دامن مینای من است

3 لالهٔ دشت جنونم ز جگرسوختگی داغ برگی ز گلستان سویدای من است

4 بسمل شوقم و از شرم نگاه قاتل همچو خون در جگر رنگ تپش‌های من است

1 میی‌که شوخی رنگش جنون افلاک است به خاتم قدح ما نگین ادراک است

2 خمیر قالب من بود لای خم‌ کامروز کسی که ریشه دوانید در دلم تاک است

3 مریز آب رخ سعی جز به قدر ضرور که سیم‌ و زر ز فزونی ودیعت خاک است

4 فروغ جوهر هرکس به قدر همت اوست به چشم آتش اگر سرمه‌ای است خاشاک است

1 ستم شریک من یاس خوشدن ستم است حریف عذر هزار آرزو شدن ستم است

2 دلی‌ست در بغلت بو کن و تسلی باش چو آهوان ز هوا نافه جو شدن ستم است

3 مرا به حیرت آیینه رحم می‌آید طرف به‌این‌همه‌ زشت و نکو شدن ستم است

4 فنا نگشته ز تنزیه شرم باید داشت به رنگ بال نیفشانده بو شدن ستم است

1 دارم ز نفس ناله‌که جلاد من این است در وحشتم از عمرکه صیاد من این است

2 برداشته چون بو روان دانهٔ اشکی آوارهٔ دشت تپشم‌، زاد من این است

3 مدهوش تغالکدهٔ ابروی یارم جامی‌که مرا می‌برد از یاد من این است

4 چون صبح به‌گرد رم فرصت نفسم سوخت آن سرمه‌که شد رهزن فریاد من این است

1 طوق چون فاخته‌، شیرازهٔ مشت پر ماست حلقهٔ دود،‌کمند کف خاکستر ماست

2 همچو خاک آینهٔ صورت اُفتادگی‌ام گرد نقش قدم راهروان جوهر ماست

3 بسکه چون تیر گذشت از بر ما عیش شباب محو خمیاز چو آغوش‌ کمان پیکر ماست

4 شوق غارت‌زده انجمن دیداریم هرکجا آینه‌ای خون شده چشم تر ماست

1 چشم بیدار طرب مایهٔ سامان‌گل است در نظر خوابت اگر سوخت چراغان‌گل است

2 آب و رنگ دگر از فیض جنون یافته‌ایم عرض رسوایی ما چاک‌گریبان‌گل است

3 عشرت رفته درین باغ تماشا دارد خنده‌های سحر آغوش پریشان‌گل است

4 یک‌نگه مشق تماشای طرب مفت هوس غنچه در مهد به‌پرداز دبستان گل است