غزلیات بیدل دهلوی

1 نسبت اشراف با دونان خطاست سر اگرگردید نتوان‌گفت پاست

2 آه بی‌تاثیرما راکم مگیر هرکجا دودی است آتش در قفاست

3 بی‌جفای چرخ دل را قدر نیست روسفیدیهای تخم از آسیاست

4 تیره‌بختی خال روی عاجزیست بر زمین‌ گر سایه باشد خوش ‌اداست

1 عشرت موهوم هستی‌کلفت دنیا بس است رنگ این‌گلزار خون‌گردیدن دلها بس است

2 نشئهٔ خوابی‌ که ما داربم هرجا می‌رسد فرش مخمل‌گر نباشد بستر خارا بس است

3 آفت دیگر نمی‌خواهد طلسم اعتبار چون شرر برق نگاهی خرمن ما را بس است

4 انقلاب دهر دیدی‌گوشه می‌باید گرفت عبرت احوال‌ گوهر شورش دریا بس است

1 خط لعلت غبار حیرت‌افزاست زمرد از رگ این لعل پیداست

2 ز غارت‌کاری دور نگاهت به روی باده رنگ نشئه عنقاست

3 ز بیدادت بهار ناز رنگین ز رفتار تو کار فتنه بالاست

4 در آن محفل‌که درد عشق ساقی‌ست تمنا باده است و ناله میناست

1 چون حبابم الفت وهم بقا زنجیرپاست خانه بر دوش طبیعت را هوا زنجیر پاست

2 درگرفتاریست عیش دل‌که مجنون تو را مطرب ساز طرب‌کم نیست تا زنجیر پاست

3 چون‌کنم جولان به‌کام دل‌که با چندین طلب از ضعیفیها چواشکم نقش پا زنجیرپاست

4 طاقتی‌کو تاکسی سر منزلی آرد به دست هرکجا رفتیم سعی نارسا زنجیرپاست

1 نه جاه مایهٔ عصیان نه مال غفلت‌زاست همین نفس‌ که تواش صید الفتی دنیاست

2 کسی ستمکش نیرنگ اتحاد مباد تو بیوفا نه‌ای اما جدایی تو بلاست

3 جنون پیامی اوهام داغ یاسم کرد امید می‌تپد و نامه در پر عنقاست

4 به وهم نشئهٔ آزادگی گرفتاریم چو صبح آن‌چه قفس موج‌می‌زند پر ماست

1 خاک غربت‌کیمیای مردم نیک اختر است قطره درگرد یتیمی خشک چون شدگوهراست

2 موج شهرت درکمین خامشی پر می‌زند مصرع برجسته آهنگی زتار مسطراست

3 زشتی اعمال دارد برق نفرین در بغل شاهد حسن عمل را جوش تحسین زیور است

4 منصب‌گوهرفروشی نیست مخصوص صدف هر نوایی‌کز لب خاموش جوشدگوهر است

1 بیاکه آتش‌کیفیت هوا تیز است چمن ز رنگ‌گل و لاله مستی‌انگیز است

2 به‌گلشنی‌که نگاهت فشاند دامن ناز چو لاله دیدهٔ نرگس ز سرمه لبریز است

3 غبار هستی من عمرهاست رفته به باد هنوز توسن ناز توگرم مهمیز است

4 نسیم زلف تو صبحی‌گذشت ازین‌گلشن هنوز سلسلهٔ موج‌گل جنون‌خیز است

1 ز شور حیرت من گوش‌ عالمی باز است نگه به پردهٔ چشمم هجوم آواز است

2 درین طربکده شوق ذره تا خورشید به هرچه می‌نگری با نگاه‌گلباز است

3 به مرگ، حسرت دیدار، ‌کم نمی‌گردد نگه به بستن مژگان تمام‌انداز است

4 دل از غبار بپرداز و جلوه سامان کن صفای خانهٔ آیینه عالم ناز است

1 هرچه از مدت هست و بود است دیرها پیش خرام زود است

2 نفیت اثبات حقیقت دارد خاک گشتن همه جا موجود است

3 اگر از بندگی اگاه شوی هر طرف سجده کنی معبود است

4 چشم شبنم همه اشک است اینجا بوی این ‌گلشن عبرت دود است

1 ز دهر نقد تو جز پیچ وتاب دشوار است خیال‌،‌گو مژه بربند، خواب دشوار است

2 دل گداخته دعوتسرای جلوهٔ اوست فروغ مهر نیفتد در آب‌، دشوار است

3 مگر به قدر شکستن توان به خود بالید وگرنه وسعت ظرف حباب دشوار است

4 ز اهل حال مجویید غیر ضبط نفس که لاف دانش و فهم ازکتاب دشوار است