غزلیات بیدل دهلوی

1 تنم ز بند لباس تکلف آزاد است برهنگی بi برم خلعت خداداد است

2 نکرد زندگی‌ام یک دم از فنا غافل ز خود فرامشی من همیشه دریاد است

3 هجوم شوق ندانم چه مدعا دارد ز سینه تا سرکویت غبار فریاد است

4 چه نقشهاکه نبست آرزو به پردهٔ شوق خیال موی میان توکلک بهزاد است

1 ای ذوق فضولی ز خود انداخته دورت از خانه هوای ارنی برده به طورت

2 ای کاش تغافل‌، مژه‌ات باز نمی‌کرد غیبت شد از افسون نگه کار حضورت

3 بی‌مردمک از جوهر نظاره اثر نیست در ظلمت زنگ آینه پرداخته نورت

4 مینای حبابی ز دم گرم بیندیش بر طاق بلندی‌ست تماشای غرورت

1 زندگی سد ره جولان ماست خاک ما گل‌ کردهٔ آب بقاست

2 با چنین بی‌دست و پایی‌های عجز بسمل ما را تپیدن خونبهاست

3 هرکجا سرو تو جولان می‌کند چشم ما چون طوق قمری نقش پاست

4 خاک گشتیم و همان محو توایم آینه ‌رفت ز خود و حیرت به جاست

1 عشرت‌فروز انجمن هستی‌ام حیاست چون شبنم گلم‌، عرق آیینهٔ بقاست

2 باشد که نکهتی به مشام اثر رسد عمری‌ست نقد دست نیازم‌ گل دعاست

3 کو مشتری که سرمه ی عبرت کشد به چشم یعنی شکست قیمتم اجزای توتیاست

4 آن ‌گوهر شکسته دلم‌ کاندرین محیط گرداب‌، بهر دانهٔ من سنگ آسیاست

1 بی‌شکست از پردهٔ سازم نوایی برنخاست ناامیدی داشتم دست دعایی برنخاست

2 سخت بی‌رنگ است نقش وحدت عنقایی‌ام جستجوها خاک شد گردی ز جایی برنخاست

3 اشک مجنونم‌که تا یأسم ره دامان‌گرفت جز همان چاک‌گریبان رهنمایی برنخاست

4 هرکه‌ازخودمی‌رودمحمل به‌دوش‌حسرت‌است گرد ما واماندگان هم بی‌هوایی برنخاست

1 خنده تنها نه همین برگل و سوسن تیغ است صبح را هم نفس ازسینه‌کشیدن تیغ است

2 غنچه‌ای نیست‌که زخمی زتبسم نخورد باخبر باش که انداز شکفتن تیغ است

3 در شب عیش دلیرانه مکش سر چون شمع کاین سپررا ز سحر درته دامن تیغ است

4 مصرع تازه‌که از بحر خیالم موجی‌ست د‌وست را آب‌حیات است وبه دشمن تیغ است

1 همت زگیر و دار جهان رم‌ کمین خوش است آرایش بلندی دامن به چین خوش است

2 اصل از حیا فروغ تعین نمی‌خرد گل‌ گو ببال ریشه همان با زمین خوش است

3 صد رنگ جان‌کنی‌ست طلبکار نام را گر وارسند کندن‌ کوه از نگین خوش است

4 آتش به حکم حرص نفس‌کاه شمع نیست افسون موم با هوس انگبین خوش است

1 تیره‌بختی چون هجوم آرد سخن مهر لب است سرمهٔ لاف جهان‌گل‌کردن دود شب است

2 احتیاج ما سماجت پیشهٔ اظهار نیست آنچه ماگم‌کرده‌ایم از عرض مطلب‌، مطلب است

3 تا چکیدن اشک را باید به مژگان ساختن چون روان شد درس طفل ما برون مکتب است

4 من‌کی‌ام تا در طلب چون موج بربندم‌کمر یک نفس جانی‌که دارم چون حبابم برلب است

1 سفله با جاه نیزهیچکس است مور اگر پر برآورد مگس است

2 نفس را بی‌شکنجه مگذارید سگ‌ دیوانه مصلحش مرس است

3 خفت اهل شرم بیباکی‌ست چون پرد چشم پایمال خس است

4 منفعل نیست خلق هرزه معاش دو جهان یک دماغ بوالهوس است

1 یا رب امشب آن جنون آشوب جان و دل ‌کجاست آن خرام نازکو، آن عمر مستعجل کجاست

2 زورقی دارم‌، به غارت رفتهٔ توفان‌ یاس جز کنار الفت آغوشش دگر ساحل کجاست

3 تا به‌س تهمت نصیب داغ حرمان زیستن آن شررخویی‌که می‌زد آتشم در دل‌کجاست

4 جنس آثار قدم آنگه به بازار حدوث پرتو شمعی‌cکه من دارم درین محفل ‌کجاست