غزلیات بیدل دهلوی

1 گر به این‌گرمی است آه شعله‌زای عندلیب شمع روشن می‌توان‌کرد از صدای عندلیب

2 آفت هوش اسیران برق دیدار است و بس می‌زند رنگ‌گل آتش در بنای عندلیب

3 پنبهٔ شبنم به‌گوش غنچه داغ لاله شد بیش ز این نتوان شنیدن ماجرای عندلیب

4 عشق را بی‌دستگاه حسن شهرت مشکل است از زبان برگ گل بشنو نوای عندلیب

1 ز خود رمیدن ‌دل بسکه شوخی‌انگیز است چو شبنم آبلهٔ ما شرار مهمیز است

2 دماغ منت عشرت‌کراست زین محفل خوشم‌ که خندهٔ مینای می نمکریز است

3 زجنبش مژه بر ضبط اشک می‌ لرزم که زخمهٔ رگ این ساز نشتر تیز است

4 کدام صبح که شامی نخفته در شغلش صفای طینت امکان کدورت‌آمیز است

1 رزق‌، خلوتگه اندیشهٔ روزی‌خوار است دانه هرگاه مژه بازکند منقار است

2 قطرهٔ ما نشد آگاه تامل‌، ورنه موج این بحر گهرخیز گریبان زار است

3 الفت جسم صفای دل ما داد به زنگ آب این آینه یکسر عرق‌ گلکار است

4 طرف دامان تعلق ز خراش ایمن نیست مفت ‌دیوانه‌ که صحرای ‌جنون بی‌خار است

1 در خموشی یک قلم آوازهٔ جمعیت است غنچه را پاس نفس شیرازهٔ جمعیت است

2 لذت آسودگی آشفتگان دانند و بس زلف را هر حلقه در خمیازهٔ جمعیت است

3 جبر به مردن منزل آرام نتوان یافتن گور اگر لب واکند دروازهٔ جمعیت است

4 همچوگردابم در این دریای توفان اعتبار عمرها شدگوش برآوازهٔ جمعیت است

1 گل‌کردن هوس ز دل صاف تهمت است موج و حباب چشمهٔ آیینه حیرت است

2 ما را که بستن مژه باشد دلیل هوش چشم‌گشاده آینهٔ خواب غفلت است

3 این است اگر حقیقت اسباب اعتبار نگذشتنت ز هستی موهوم همت است

4 زبن عبرتی ‌که زندگیش نام‌ کرده‌اند تا سر به زیر خاک ندزدی خجالت است

1 نیک و بدم از بخت بدانجام سفید است چندان‌ که سیاه است نگین نام سفید است

2 سطری ننوشتم که نکردم عرق از شرم مکتوب من از خجلت پیغام سفید است

3 بر منتظران صرفه ندارد مژه بستن در پرده همان دیدهٔ بادام سفید است

4 ای غره ی جاه این همه اظهار کمالت حرفی چو مه نو ز لب بام سفید است

1 غفلت از عاقبت عقوبت‌زاست سیلی انجام بیخبر ز قفاست

2 از ستمگر چه ممکن است ادب شعله را سر به جیب پا به هواست

3 موی مژگان ز هم نمی‌گذرد پاس آداب شرط اهل حیاست

4 حیف رویی ‌که از می افروزد عالمی غازه خواه رنگ حناست

1 سوخت دل در محفل تسلیم و از جا برنخاست شمع را آتش ز سر برخاست ازپا برنخاست

2 در تماشاگاه عبرت پر ضعیف افتاده ایم بی‌عصا هرچند مژگان بود از ما برنخاست

3 می‌رود خلق از خود و برجاست آثار قدم عالمی عنقا شد وگردی ز عنقا برنخاست

4 تا به قصرکبریا چندین فلک طی‌کردن‌ست نردبانی چند بیش آنجا مسیحا برنخاست

1 چوگوید آینه‌ام شکر خوش معاشی حیرت زجلوه باج‌گرفتم به بی‌تلاشی حیرت

2 به مکتبی‌که ادب وانگاشت سر خط نازت نخواند جوهرآیینه جز حواشی حیرت

3 هزار آینه طاووس می‌پرم به خیالت بهشت‌کرد جهان را چمن تراشی حیرت

4 شبی در آینه، سیر شکوه حسن توکردم نمی‌رسم به‌خود اکنون ز دور باشی حیرت

1 تا نفس باقی است دردل ر‌نگ‌کلفت مضمراست آب این آیینه‌ها یکسرکدورت‌پرور است

2 فکر آسودن به شور آورده است این بحر را در دل هر قطره جوش آرزوی‌گوهر است

3 ساز آزادی همان گرد شکست آرزوست هرقدر افسرده گردد رنگ سامان پر است

4 ای حباب بیخبر از لاف هستی دم مزن صرف‌کم دارد نفس را آنکه آبش بر سر است