غزلیات بیدل دهلوی

1 ما و من ‌گم ‌گشت هرگه خواب شد هم‌بسترت بیضهٔ عنقاست سر در زیر بالین پرت

2 اوج همت تا نفس باقی‌ست پستی می‌کشد بگذری زین نردبان‌ها تا رسی بر منظرت

3 ای حباب از صفر اوهام اینقدر بالیده‌ای یک نفس دیگر بیفزا گر نیاید باورت

4 آتش این‌ کاروان در هیچ حال آسوده نیست بعد مردن نیز پروازی‌ست در خاکسترت

1 چولاله بی‌تو ز بس رنگ اعتبارم سوخت خزان به باد فنا داد و نوبهارم سوخت

2 زمردمک نگهم داغ شد چوشمع خموش در انتظار تو سامان انتظارم سوخت

3 هجوم حیرت آن جلوه چون پرطاووس هزار رنگ تپش در دل غبارم سوخت

4 غبار تربت پروانه می‌دهد آواز که می‌توان نفسی بر سر مزارم سوخت

1 شب ‌که حیرت ‌با خیالت‌ طرح ‌قیل ‌و قال ریخت همچو شمع از پیکرم یکسر زبان لال ریخت

2 یک‌ سحر تا نقش‌بندم‌ صد چمن‌رنگم شکست تا به پروازی رسم اندیشه چندین بال ریخت

3 همچو دل آیینهٔ ‌وهمی به دست افتاده است می‌توان از لاف‌هستی یک‌جهان تمثال ریخت

4 گاه عرض سرنوشت ناتوانیهای من تا رقم در جلوه آید،‌ کلک قدرت نال ریخت

1 تا زند فال‌گهر بیتابی آهنگ است آب نعل درآتش به جست‌وجوی این رنگ است آب

2 گرچه با هررنگ از صافی یک آهنگ است آب در دم تیغت زخون خلق بیرنگ است آب

3 حرف ارباب نصیحت بر دل‌گرم آفت است شیشه چون درآتش‌افتد بر سرش سنگ است آب

4 قامت خم‌گشته چون موج از خروش دل‌گداخت از صدای دلخراش ساز ما چنگ است آب

1 رنگت به چشم لاله بساط نظاره سوخت خویت به‌کام سنگ زبان شراره سوخت

2 خالت ز پرده‌، دود خطی‌کرد آشکار شوخی‌ سپند سوخته ‌را هم دوباره سوخت

3 یا رب چه سحر کرد تغافل که یار را در لب‌شکست‌خنده به‌ابرو اشاره سوخت

4 دریای حسن را خط اوگرد حیرت است یا موج پیچ و تاب نفس بر کناره سوخت

1 همیشه سنگدلانند نامدار طرب ز خنده نقش نگین را به هم نیاید لب

2 زبان حاسد وتمهید راستی غلط است کجی به در نتوان برد از دم عقرب

3 سواد فقر اثر مایهٔ صفای دل است چو صبح پاک‌نما چهره‌ای به دامن شب

4 به غیر عشق نداریم هیچ آیینی گزیده‌ایم چو پروانه سوختن مذهب

1 چه خوش است اگر بود آنقدر هوس بلندی منظرت که برآن‌مکان چو قدم نهی خم‌گردشی نخورد سرت

2 به دو روزه مهلت این قفس دلت آشیانهٔ صد هوس نه‌ای آگه از تپش نفس‌که چه بیضه می‌شکند پرت

3 همه‌راست جادهٔ پیچشی همه راست خجلت‌گردشی توچنان مروکه ز لغزشی به‌کجی زند خط مسطرت

4 چوگل از طبیعت بی‌نشان به خیال دشتی آشیان به برهنگی زدی این زمان‌که دمید پیرهن از برت

1 تا نمی‌دزدد غبار غفلت هستی خطاب بایدم از شرم این خاک پریشان‌گشت آب

2 در طلسم حیرت این بحریک وارسته نیست موج هم داردگره بر بال پرواز از حباب

3 نالهٔ عشاق و آه بوالهوس با هم مسنج فرقها دارد شکوه برق تا مد شهاب

4 ازتلاش آسود دل چون بر هوس دامن فشاند شعلهٔ بی‌دود را چندان نباشد پیچ و تاب

1 هرکجا لعل تو رنگ خنده مستانه ریخت از خجالت آب‌گوهر چون می‌از پیمانه ریخت

2 در غبار خاطر ما صد جهان عشرت گم است آبروی‌ گنجها در خاک این وبرانه ریخت

3 چرخ حاسد، تا به بیدردی‌کند ما را هلاک جام زهر بی‌غمی درکام ما یارانه ریخت

4 در طلسم زندگی ماییم و عیش سوختن کز گدز ما محبت شمع این‌ کاشانه ریخت

1 یا حسن‌گیر صورت آفاق یا نقاب فرش است امتیاز تو از جلوه تا نقاب

2 گوهر چه عرض موج دهد دردل صدف دارد لب خموش به روی صدا نقاب

3 نیرنگ حسن عالمی از پا فکنده است مشکل‌که خیزد از رخ او بی‌عصا نقاب

4 ممنون سحربافی اوهام هستی‌ام ورنه من خراب‌کجا وکجا نقاب