غزلیات بیدل دهلوی

1 بیتابی عشق این همه نیرنگ هوس ریخت عنقا پری افشاندکه توفان مگس ریخت

2 مستغنی‌گشت چمن و سیر بهاریم بی‌بال و پریها چقدرگل به قفس ریخت

3 از تاب و تب حسرت دیدار مپرسید دردیده چوشمعم نگهی‌پر زد و خس ریخت

4 ازیک دو نفس صبح هم ایجاد شفق‌کرد هستی دم تیغی‌ست‌که خون همه‌کس ریخت‌.

1 شب گریه‌ام به‌آن همه سامان ‌شکست ‌و ریخت کزهرسرشک شیشه‌‌ی‌توفان شکست و ریخت

2 در راه انتظار توام اشک بود و بس گرد مصیبتی که ز دامان شکست و ریخت

3 توفان دهر شورش آهم فرو نشاند این گر‌دباد گرد بیابان شکست و ریخت

4 از چشمت آنچه بر قدح می‌فتاده است کس راکم اوفتاد بدینسا‌ن شکست و ریخت

1 خون بسته است ازغم آن لعل پان به لب دندان شکسته‌ای که فشارد زبان به لب

2 عیش وصال و ذوق‌کنار آرزوی‌کیست ماییم و حرف بوسی ازآن آستان به لب

3 صبحی تبسمی به تأمل دمانده‌ایم زان‌گرد خط‌که نیست چو حرفش‌نشان به‌لب

4 راهی به درد بی‌اثری قطع‌کرده‌ایم همچون سپندم آبله دارد فغان به لب

1 پرتو حسن تو هرجا شد نقاب افکن در آب گشت از هر موج ‌شمع حسرتی روشن درآب

2 صاف‌دل را شرم تعلیم خموشی می‌کند ناید ازموج گهر جز لب به هم بستن درآب

3 در محیط‌عمرجان را رهزنی جزجسم نیست غرقه را پیراهن خود بس بود دشمن در آب

4 محرمان وصل در خشکی نفس دزدیده‌اند خار ماهی را نباشد سبز گردیدن در آب

1 هرکجا گل کرد داغی بر دل دیوانه سوخت این‌چراغ بیکسی تا سوخت در ‌ویرانه سوخت

2 عالم از خاکستر ما موج ساغر می‌‌زند چشم مخمور که ما را اینقدر مستانه سوخت

3 حسن یک مژگان نگه را رخصت شوخی نداد شمع این محفل تپشها در پر پروانه سوخت

4 مژده وصل تو شد غارتگر آسایشم خواب در چشمم همان شیرینی افسانه سوخت

1 به وصول مقصد عافیت نه دلیل جو نه عصا طلب تو زاشک آن همه‌کم نه‌ای قدمی زآبله پا طلب

2 ز مراد عالم آب و گل به در جنون زن و واگسل اثر اجابت منفعل ز شکست دست دعا طلب

3 به‌کجاست صدر و چه آستان‌که گذشته‌ای تو از این و آن چو نگاه حسرت ازاین مکان‌، همه چیز رو به قفا طلب

4 ز سهر اگر همه بگذری‌، تو همان به سایه برابری به علاج شعلهٔ خودسری نمی ازجبین حیا طلب

1 گر همه در سنگ بود آتش جدایی دید و سوخت وقت آن‌کس خوش که از مرکز جدا گردید و سوخت

2 دی من و دلدار ربط آب وگوهر داشتیم این زمان باید ز قاصد نام او پرسید و سوخت

3 خاک عاشق جامهٔ احرام صد دردسر است برهمن زین داغ صندل برجبین مالید و سوخت

4 ازتب و تاب سپند این بساط آگه نی‌ام اینقدر دانم که در یاد کسی نالید و سوخت

1 از روانی در تحیر هم اثر می‌دارد آب گر همه آیینه باشد دربه‌در می‌دارد آب

2 سادهدل را اختلاط پوچ‌مغزان راحت است صندلی ازکف به دفع دردسر می‌دارد آب

3 کم زمنعم نیست‌کسب عزت درونش هم بیشتر از لعل خاک خشک برمی‌دارد آب

4 نیست از خود رفته را اندیشهٔ پاس قدم چون روان شدگی به پیش پا نظر می‌دارد آب

1 چیست آدم مفردکلک د‌بیرستان رب کاینهمه اوضاع اسمارست ترکیبش سبب

2 زادهٔ علم موالیدش جهان ماء و طین لم‌یلد لم‌یولدش آیینهٔ اصل و نسب

3 از تصنع‌گر همه ما وتو آرد بر زبان میم و نون دارد همان شکل‌گشاد و بست لب

4 احتمالات تمیزش وهم چندین خیرو شر آفتابی در وبال تهمت رأس و ذنب

1 کیفیت هوای که دارد سر حباب ما را ز هوش برد می ساغر حباب

2 هرکس به رمز بیضهٔ عنقا نمی‌رسد چیزی نهفته‌اند به زیر پر حباب

3 درکارگاه دل به ادب باش و دم مزن پر نازک است صنعت میناگر حباب

4 پوشیده نیست صورت بنیاد زندس آیینه بسته‌اند به بام و در حباب