غزلیات بیدل دهلوی

1 داغ‌گل‌کرد بهار از اثر لالهٔ ما سرمه‌گردید صدای جرس نالهٔ ما

2 محوجولان هوس‌گشت سروبرگ نمو داشت پرگار هوا شعلهٔ جوالهٔ ما

3 چند چون چشم بتان قافله‌سالاری ناز اثر روز سیاه است به دنبالهٔ ما

4 با همه جهل‌گر از زاهد ومکرش پرسی سامری نیست فسون قابل‌گوسالهٔ ما

1 ز چشم بی‌نگه بودم خراب‌آباد غارتها چه لازم در دل دوزخ نشستن از شرارتها

2 سوادنامه هم‌کم‌نیست در منع صفای دل به حیرانی مژه برداشتم‌کردم عمارتها

3 به‌ذوق‌کعبه‌مگذر ازطواف‌کلبهٔ مجنون غبار معنی الفت مباشید از عبارتها

4 هجوم‌داغ عشقت‌کرد ایجاد سرشک من زدل هرجا سویدا جوش زد دارد زیارتها

1 مارا زگرد این دشت‌عزمی است رو به‌دریا پرکهنه شد تیمم اکنون وضو به دریا

2 کرکسب اعتبارات دوری ز بزم انس است یک قطره چون‌گوهرنیست بی‌آبرو به دریا

3 شرم غنا چه مقدار بر فطرتم‌گران بود کزیک عرق چوگوهررفتم فرو به دریا

4 بی‌ظرف همتی نیست درعشق غوطه خوردن گرحرص تشنه‌کام است ترکن‌گلو به دریا

1 به پیری الفت حرص و هوس شد آینهٔ ما بهار رفت‌که این خار و خس شد آینهٔ ما

2 به حکم عجز نکردیم اقتباس تعین همین مقابل مور و مگس شد آینهٔ ما

3 به باد سعی جنون رفت رنگ جوهرتسکین چنین‌که تاخت‌که نعل فرس شد آینهٔ ما؟

4 فغان‌که بوی حضوری نبردکوشش فطرت چوصبح طعمهٔ زنگ نفس شد آینهٔ ما

1 بر قماش پوچ هستی تا به‌کی وسواس‌ها پنبه‌ها خواهد دمید آخر ازین کرباس‌ها

2 شیشهٔ ساعت خبر ز ساز فرصت می‌دهد خودسران غافل مباشید از صدای طاس‌ها

3 عبرت آنجا کز مکافات عمل گیرد عیار ناخنی دارند در جنگ درودن داس‌ها

4 اهل دنیا را به نهضت‌گاه آزادی چه‌کار در مزابل فارغند از بوی گل کناس‌ها

1 نگردد همت موجم قفس فرسودگوهرها به رنگ دود درتوفان آتش می‌زنم پرها

2 زبان خامهٔ من زخمهٔ سازکه شد یارب که خط پرواز دارد چونا صدا از تار مسطرها

3 خطی در جلوه می‌آید زلعل می‌پرست او سزدگر آشنای سرمه‌گردد چشم ساغرها

4 به رنگ غنچهٔ خون بستهٔ دلهای مشتاقان ز سودای خطش بر دود دل پیچیده دفترها

1 ای بهارستان اقبال، ای چمن سیما بیا فصل سیر دل‌گذشت اکنون به‌چشم مابیا

2 می‌کشد خمیازهٔ صبح‌، انتظار آفتاب در خمار آباد مخموران قدح‌پیما بیا

3 بحر هرسو رو نهد امواج‌گرد راه اوست هردو عالم در رکابت می‌دود تنها بیا

4 خلوت اندیشه حیرت‌خانهٔ دیدار تست ای‌کلید دل در امید ما بگشا بیا

1 زهی نظّاره را ازجلوهٔ حسن تو زیورها رگ برگ‌گل ازعکس تو درآیینه جوهرها

2 سر سودایی ما را غم دستارکی پیچد که‌همچون غنچه‌از بویت به‌توفان‌می‌رود سرها

3 به حیرت رفتگانت فارغند از فکر آسودن که بیداری‌ست خواب ناز این آیینه بسترها

4 ندارد هیچ قاصد تاب مکتوب محبت را مگر این شعله بربندیم بر بال سمندرها

1 مآل‌کار چه بیندکسی نظر به هوا نمی‌توان خبر پاگرفت سر به هوا

2 درتن چمن ز جنونکاری خیال مپرس به خاک‌ریشه وگل می‌کند ثمر به هوا

3 زمین مزرع‌ایجاد بس‌که تنگ فضاست نمونکاشته تخم شرر مگربه هوا

4 به‌عافیتگه خاکسترم چو شعله سری‌ست مباد ذوق فضولی‌کند خبر به هوا

1 نخل شمعیم‌که در شعله دود ریشهٔ ما عافیت سوز بود سایه اندیشهٔ ما

2 بسکه چون جوهرآیینه تماشا نظریم می‌چکد خون تحیر ز رگ و ریشهٔ ما

3 یک نفس ساکن دامان حبابیم امروز ورنه چون آب روانی‌ست همان پیشهٔ ما

4 گرد صحرای ضعیفی‌گره دام وفاست ناله دامن نفشاند ز نی بیشهٔ ما