عمری‌ست به‌صحرای طلب عجز دراییم از بیدل دهلوی غزل 2387
1. عمری‌ست به‌صحرای طلب عجز دراییم
چون اشک روانیم و همان آبله پاییم
گر ما گوییم، ماکجاییم از بیدل دهلوی غزل 2388
1. گر ما گوییم، ماکجاییم
ور تو، تو هم آن کسی که ماییم
شکست رنگ که بود آبیار این گلشن از بیدل دهلوی غزل 2389
1. شکست رنگ که بود آبیار این گلشن
به هر چه می‌نگرم ناله کرده است وطن
صفای دل به چراغ بقا دهد روغن از بیدل دهلوی غزل 2390
1. صفای دل به چراغ بقا دهد روغن
نفس نلغزد از آیینه تا بود روشن
عمرها در پرده بود اسرار وهم ما و من از بیدل دهلوی غزل 2391
1. عمرها در پرده بود اسرار وهم ما و من
صیقل زنگار این آیینه شد آخر کفن
آخر از بار تعلق‌های اسباب جهان از بیدل دهلوی غزل 2392
1. آخر از بار تعلق‌های اسباب جهان
عبرتی بستیم بر دوش نگاه ناتوان
بر آن سرم کز جنون نمایم بلند و پست خیال یکسان از بیدل دهلوی غزل 2393
1. بر آن سرم کز جنون نمایم بلند و پست خیال یکسان
به جیب ریزم غبار دامن کشم به دامن زه گریبان
بسته‌ام چشم امید از الفت اهل جهان از بیدل دهلوی غزل 2394
1. بسته‌ام چشم امید از الفت اهل جهان
کرده‌ام پیدا چوگوهر در دل دریا کران
بعد مردن از غبارم کیست تا یابد نشان از بیدل دهلوی غزل 2395
1. بعد مردن از غبارم کیست تا یابد نشان
نقش پای موج هم با موج می‌باشد روان
تا بگذرم به صد سر و گردن ز آسمان از بیدل دهلوی غزل 2396
1. تا بگذرم به صد سر و گردن ز آسمان
مشتی به جبهه مالم از آن خاک آستان
در شکوه صافدل ندهد رخصت زبان از بیدل دهلوی غزل 2397
1. در شکوه صافدل ندهد رخصت زبان
زنجیری حیاست به موج‌گهر فغان
زهی به شوخی بهار نازت شکسته رنگ غرور امکان از بیدل دهلوی غزل 2398
1. زهی به شوخی بهار نازت شکسته رنگ غرور امکان
دو نرگست قبله‌گاه مستی دو ابروبت سجده جای مستان