قابل بار امانتها مگو آسان شدیم از بیدل دهلوی غزل 2351
1. قابل بار امانتها مگو آسان شدیم
سرکشیها خاک شد تا صورت انسان شدیم
عشق هویی زد به صد مستی جنون باز آمدیم از بیدل دهلوی غزل 2352
1. عشق هویی زد به صد مستی جنون باز آمدیم
باده شورانگیخت بیرون خم راز آمدیم
فرصت‌کمین پرواز چون نالهٔ سپندیم از بیدل دهلوی غزل 2353
1. فرصت‌کمین پرواز چون نالهٔ سپندیم
چندان که سر به جیبیم چین گشتهٔ کمندیم
تا سایه صفت آینه از زنگ زدودیم از بیدل دهلوی غزل 2354
1. تا سایه صفت آینه از زنگ زدودیم
خورشید عیان گشت مثالی که نمودیم
جز حیرت ازین مزرعه خرمن ننمودیم از بیدل دهلوی غزل 2355
1. جز حیرت ازین مزرعه خرمن ننمودیم
عبرت نگهی کاشت که آیینه درودیم
خاک نمیم امروز دی محو یاد بودیم از بیدل دهلوی غزل 2356
1. خاک نمیم امروز دی محو یاد بودیم
در عالمی‌که هستیم شادیم و شاد بودیم
درکارگاه تحقیق غیر از عدم نبودیم از بیدل دهلوی غزل 2357
1. درکارگاه تحقیق غیر از عدم نبودیم
امروز از تو باغیم دی خاک هم نبودیم
جغد ویرانهٔ خیال خودیم از بیدل دهلوی غزل 2358
1. جغد ویرانهٔ خیال خودیم
پر فشان لیک زیر بال خودیم
چون نگه عمریست داغ چشم حیران خودیم از بیدل دهلوی غزل 2359
1. چون نگه عمریست داغ چشم حیران خودیم
زیر کوه از سایهٔ دیوار مژگان خودیم
خلوت‌پرست گوشهٔ حیرانی خودیم از بیدل دهلوی غزل 2360
1. خلوت‌پرست گوشهٔ حیرانی خودیم
یعنی نگاه دیدهٔ قربانی خودیم
عزت کلاه بی سر و سامانی خودیم از بیدل دهلوی غزل 2361
1. عزت کلاه بی سر و سامانی خودیم
صد شعله نازپرور عریانی خودیم
سودیم سراپا و به پایی نرسیدیم از بیدل دهلوی غزل 2362
1. سودیم سراپا و به پایی نرسیدیم
از خویش گذشتیم و بجایی نرسیدیم