کی در قفس و دام هوا و هوس افتم از بیدل دهلوی غزل 2030
1. کی در قفس و دام هوا و هوس افتم
آن شعله نی‌ام من که به هر خار و خس افتم
کو شور دماغی که به سودای تو افتم از بیدل دهلوی غزل 2031
1. کو شور دماغی که به سودای تو افتم
گردی کنم ایجاد و به صحرای تو افتم
شب‌که عبرت را دلیل این شبستان یافتم از بیدل دهلوی غزل 2032
1. شب‌که عبرت را دلیل این شبستان یافتم
هر قدرچشمم به خود وا شد چراغان یافتم
آرزو بیتاب شد ساز بیانی یافتم از بیدل دهلوی غزل 2033
1. آرزو بیتاب شد ساز بیانی یافتم
چون جرس در دل تپیدنها فغانی یافتم
چون آینه چندان به برش تنگ گرفتم از بیدل دهلوی غزل 2034
1. چون آینه چندان به برش تنگ گرفتم
کز خویش برون آمدم و رنگ گرفتم
به دل گردی ز هستی یافتم از خویشتن رفتم از بیدل دهلوی غزل 2035
1. به دل گردی ز هستی یافتم از خویشتن رفتم
نفس تا خانهٔ آیینه روشن کرد من رفتم
تحیر مطلعی سرزد چو صبح از خویشتن رفتم از بیدل دهلوی غزل 2036
1. تحیر مطلعی سرزد چو صبح از خویشتن رفتم
نمی‌دانم که آمد در خیال من که من رفتم
دوش گستاخ به نظارهٔ جانان رفتم از بیدل دهلوی غزل 2037
1. دوش گستاخ به نظارهٔ جانان رفتم
جلوه چندان به عرق زد که به توفان رفتم
تا به در یوزهٔ راحت طلبیدن رفتم از بیدل دهلوی غزل 2038
1. تا به در یوزهٔ راحت طلبیدن رفتم
مژه گشتم سر مویی به خمیدن رفتم
گر به پرواز و گر از سعی تپیدن رفتم از بیدل دهلوی غزل 2039
1. گر به پرواز و گر از سعی تپیدن رفتم
رفتم اما همه جا تا نرسیدن رفتم
شب از رویت سخنهایی بهار اندوده می‌گفتم از بیدل دهلوی غزل 2040
1. شب از رویت سخنهایی بهار اندوده می‌گفتم
زگیسو هرکه می‌پرسید مشک سوده می‌گفتم
چون شمع می‌روم ز خود و شعله قامتم از بیدل دهلوی غزل 2041
1. چون شمع می‌روم ز خود و شعله قامتم
گرد ره خرام که دارم، قیامتم