غزلیات بیدل دهلوی

1 از سپند مایه می‌یابد سراغ ناله را گرد پیشاهنگ کرد این کاروان دنباله را

2 داغ حسرت سرمه‌گرداند به دلها ناله را برلب آواز شکسن نیست جام لاله را

3 ما سیه بختان حباب گریهٔ نومیدی‌ایم خانه بر آب است یک سر مردم بنگاله را

4 عقل رنگ‌آمیز،کی‌گردد حریف درد عشق خامهٔ تصویرکی خواهدکشیدن ناله را

1 کردم رقم به‌کلک نفس مد ناله را دادم به باد شعلهٔ شوقت رساله را

2 از سرمه چشم شوخ تو تمکین‌پذیر نیست نتوان به‌گرد‌، مانع رم شد غزاله را

3 از ره مروبه عیش شبستان این چمن جز شمع‌کشته‌چیست به فانوس‌، لاله را

4 دل فرد باطل است خوشا جوش داغ عشق تا بیدلی به ثبت رساند قباله را

1 ساختم قانع دل از عافیت بیگانه را برگ بیدی فرش‌کردم خانهٔ دیوانه را

2 مطلبم از می‌پرستی تر دماغیها نبود یک دو ساغر آب دادم‌گریهٔ مستانه را

3 دل سپندگردش چشمی‌که یاد مستی‌ش شعلهٔ جواله می‌سازد خط پیمانه را

4 التفات عشق آتش ریخت در بنیاد دل سیل شد تردستی معمار این ویرانه را

1 با بد ونیک است یک رنگ هوس آیینه را نیست اظهار خلاف هیچکس آیینه را

2 سرمهٔ بینش جهان‌در چشم ماتاریک‌کرد شوخی جوهر بود در دیده خس آیینه را

3 وقت عارف از دم هستی مکدر می‌شود چون سیاهی زیر می‌سازد نفس آیینه را

4 پاک بینان از خم دام عقوبت ایمنند در نظربازی نمی‌گردد عسس آیینه را

1 نیست با حسنت مجال‌گفتگو آیینه را سرمه می‌ریزد نگاهت درگلو آیینه را

2 غیر جوهر در تماشای خط نو رسته‌ات می‌کند صد آرزو دردل نموآیینه را

3 خاتم فولاد را از رنگ‌گل بندد نگین آنکه با آن جلوه سازد روبروآیینه را

4 صورت حالم پریشانتر ز جوش جوهر است یادگیسوی‌که‌کرد آشفته‌گو آیینه را؟

1 جلوهٔ او داد فرمان نگاه آیینه را هاله‌کرد آخربه روی همچوماه آیینه را

2 منع پرواز خیالت درکف تدبیر نیست ناکجا جوهر نهد بر دیدگاه آیینه را

3 از شکست رنگ عجز اندود ماغافل مباش بشکند تمثال ما طرف‌کلاه آیینه را

4 بسکه ما آزادگان را از تعلق وحشت است عکس ما چون آب داند قعر چاه آیینه را

1 گه ازموی میان شهرت دهد نازک خیالی را گهی از چین ابرو سکته خواند بیت‌عالی را

2 زبان حال خط دارد حدیث شکر لعلش ازین‌طوطی توان‌آموختن شیرین‌مقالی را

3 ز نیرنگ حجابش غافلم لیک اینقدر دانم که‌برق جلوه خواهد ساخت‌فانوس خیالی را

4 نسیم دامن اوگر وزد گاه خرامیدن سحر بی‌پرده‌گردد غنچهٔ تصویر قالی را

1 مآل‌کار نقصانهاست هر صاحب‌کمالی را اگر ماهت‌کنند از دست نگذاری هلالی را

2 رمیدنها ز اوضاع جهان طرز دگر دارد به‌وحشت پیش باید برد ازین صحرا غزالی را

3 به‌بقش نیک وبد روشندلان رادست رد نبود کف آیینه می‌چیندگل بی‌انفعالی را

4 بساط گفتگو طی کن که در انجام کار آخر به حکم خامشی پیچیدن است این فرش قالی را

1 ندیدم مهربان دلهای از انصاف خالی را زحیرت برشکست رنگ بستم عجزنالی را

2 فروغ‌صبح رحمت‌طالع‌است ازروی خوشخویی زچین برجبهه لعنت می‌کشد خط بد خصالی را

3 پر پرواز آتشخانه سوز عافیت باشد زخاکستر طلب‌کن را؟ب افسرده بالی را

4 جهان درگرد پستی منظر جمعیتی دارد ز عبرت مغربی‌کن طاق ایوان شمالی را

1 به‌هستی انقطاعی نیست از سر سرگرانی را نفس باشد رگ خواب پریشان زندگانی را

2 ‌خوشارندی‌که‌چون صبح‌اندرین بازیچهٔ عبرت به هستی دست افشاندن‌کند دامن‌فشانی را

3 شررهای زمینگیرست هرسنگی‌که می‌بینی تن آسانی فسردن می‌کند آتش عنانی را

4 عیار زر اگر می‌گردد از روی محک ظاهر سواد فقر روشن می‌کند رنگ خزانی را