فهم حقیقت من و ما را بهانه‌ام از بیدل دهلوی غزل 1994
1. فهم حقیقت من و ما را بهانه‌ام
خوابیده است هر دو جهان در فسانه‌ام
می‌دهد زیب عمارت از خرابی از بیدل دهلوی غزل 1995
1. می‌دهد زیب عمارت از خرابی خانه‌ام
آب در آیینه دارد سیل در ویرانه‌ام
سر خط نازیست امشب زخمهای از بیدل دهلوی غزل 1996
1. سر خط نازیست امشب زخمهای سینه‌ام
جوهر تیغ که گل کرده‌ست از آیینه‌ام
مرده‌ام اما همان خجلت از بیدل دهلوی غزل 1997
1. مرده‌ام اما همان خجلت طراز هستی‌ام
با عرق چون شمع می‌جوشد گداز هستی‌ام
یاد من کردی به سامان‌گشت از بیدل دهلوی غزل 1998
1. یاد من کردی به سامان‌گشت ناز هستی‌ام
نام دل بردی قیامت کرد ساز هستی‌ام
با همه سرسبزی از سامان از بیدل دهلوی غزل 1999
1. با همه سرسبزی از سامان قدرت عاری‌ام
صورت برگ حنایم معنی بیکاری‌ام
رفتم ز خویش و یاد نگاهیست از بیدل دهلوی غزل 2000
1. رفتم ز خویش و یاد نگاهیست حالی‌ام
مستی نماست آینهٔ جام خالی‌ام
تا کجا بوس کف پایت شود ارزانی‌ام از بیدل دهلوی غزل 2001
1. تا کجا بوس کف پایت شود ارزانی‌ام
همچو موج آواره می‌گردد خط پیشانی‌ام
تو کریم مطلق و من گدا چه از بیدل دهلوی غزل 2002
1. تو کریم مطلق و من گدا چه کنی جز این‌که بخوانی‌ام
در دیگری بنما که من به کجا روم چو برانی‌ام
آنی که بی تو من همه جا بی از بیدل دهلوی غزل 2003
1. آنی که بی تو من همه جا بی سخن نی‌ام
هر جا منم تویی، تویی آنجاکه من نی‌ام
نبری گمان فسردگی به غبار از بیدل دهلوی غزل 2004
1. نبری گمان فسردگی به غبار بی‌سروپایی‌ام
که به چرخ می‌فکند نفس چو سحر زمین هوایی‌ام
بی حوصلگی‌کرد درین بزم از بیدل دهلوی غزل 2005
1. بی حوصلگی‌کرد درین بزم کبابم
چون اشک نگون ساغر یک جرعه شرابم