نیست پروانهٔ من قابل پهلوی از بیدل دهلوی غزل 1876
1. نیست پروانهٔ من قابل پهلوی چراغ
حسرت سوختنی می‌کشدم سوی چراغ
ما شهیدان را وضویی داده‌اند از بیدل دهلوی غزل 1877
1. ما شهیدان را وضویی داده‌اند از آب تیغ
سجده آموز سر ما نیست جز محراب تیغ
فقر ما را مشمارید کم از از بیدل دهلوی غزل 1878
1. فقر ما را مشمارید کم از عالم تیغ
که برشهاست بقدر تنکی در دم تیغ
ساز تبختر است اگر مایهٔ از بیدل دهلوی غزل 1879
1. ساز تبختر است اگر مایهٔ شرف
این خواجه بوق می‌زند اقبال چنگ و دف
تحقیق را به ما و من افتاده از بیدل دهلوی غزل 1880
1. تحقیق را به ما و من افتاده اختلاف
در هیچ حال با نفس آیینه نیست صاف
رستن چه ممکنست ز قید جهان از بیدل دهلوی غزل 1881
1. رستن چه ممکنست ز قید جهان لاف
وامانده‌ایم همچو الف در میان لاف
جای آن است‌که بالد گهر از بیدل دهلوی غزل 1882
1. جای آن است‌که بالد گهر شان صدف
بحر در قطرگی اینجا شده مهمان صدف
نسبت لعل که داد این همه از بیدل دهلوی غزل 1883
1. نسبت لعل که داد این همه سامان صدف
شور در بحر فکنده است نمکدان صدف
بحث و جدل به افت جان می‌کند از بیدل دهلوی غزل 1884
1. بحث و جدل به افت جان می‌کند طرف
سرها به تیغ فتنه زبان می‌کند طرف
تا نمی‌گردد تب و تاب نفس از بیدل دهلوی غزل 1885
1. تا نمی‌گردد تب و تاب نفس ها برطرف
می‌دود اجزای ما چون موج دریا هر طرف
عقل را مپسند با عشق جنون‌پرور از بیدل دهلوی غزل 1886
1. عقل را مپسند با عشق جنون‌پرور طرف
بیخبرتا چند سازی پنبه با اخگر طرف
چه دهد تردد هرزه‌ات ز حضور از بیدل دهلوی غزل 1887
1. چه دهد تردد هرزه‌ات ز حضور سیر و سفر به‌کف
که به راه ما نگذشته‌ای قدمی ز آبله سر به‌کف