بی‌خلل نگذاشت گل را صنعت از بیدل دهلوی غزل 1840
1. بی‌خلل نگذاشت گل را صنعت اجزای خویش
بهر مینا سنگها زد کوه بر مینای خویش
پرکوته است دست به هر سو از بیدل دهلوی غزل 1841
1. پرکوته است دست به هر سو دراز حرص
غیر از گره به رشته نبسته است ساز حرص
از قناعت خاک باید کرد در از بیدل دهلوی غزل 1842
1. از قناعت خاک باید کرد در انبان حرص
آبرو تا کی شود صرف خمیر نان حرص
گرفته اشک مرا دیده تا به از بیدل دهلوی غزل 1843
1. گرفته اشک مرا دیده تا به دامان رقص
چنین که داد ندانم به یاد مستان رقص
مگشا جریدهٔ حاجتت بر دوستان از بیدل دهلوی غزل 1844
1. مگشا جریدهٔ حاجتت بر دوستان ز کف غرض
بنویس نامهٔ آبرو به سیاهی کلف غرض
مباد دامن کس گیرم از از بیدل دهلوی غزل 1845
1. مباد دامن کس گیرم از فسون غرض
کف امید حنا بسته‌ام به خون غرض
ای بی خبر مسوز نفس در هوای از بیدل دهلوی غزل 1846
1. ای بی خبر مسوز نفس در هوای فیض
بی چاک سینه نیست چو صبح آشنای فیض
خلقی است شمع‌وار در این از بیدل دهلوی غزل 1847
1. خلقی است شمع‌وار در این قحط جای فیض
قانع به اشک و آه ز آب و هوای فیض
نبود نقطه‌ای از علم این از بیدل دهلوی غزل 1848
1. نبود نقطه‌ای از علم این کتاب غلط
شعور ناقص ما کرد انتخاب غلط
شده فهم مقصد عالمی زتلاش از بیدل دهلوی غزل 1849
1. شده فهم مقصد عالمی زتلاش هرزه قدم غلط
ته پاست‌کعبه و دیر اگر نکنیم راه عدم غلط
بر جنون نتوان شد از عقل از بیدل دهلوی غزل 1850
1. بر جنون نتوان شد از عقل ادب‌پرور محیط
سعی گوهر تا کجاها تنگ گیرد بر محیط
گشتم از بی‌دست و پاییها از بیدل دهلوی غزل 1851
1. گشتم از بی‌دست و پاییها به خشک و تر محیط
کشتی از تسلیم پیدا کرد ساحل در محیط