سر تاراج گلشن داشت سرو از بیدل دهلوی غزل 1828
1. سر تاراج گلشن داشت سرو فتنه بالایش
به صد عجز حنا خون بهار افتاد در پایش
اشکم قدم آبله فرسا ننهد از بیدل دهلوی غزل 1829
1. اشکم قدم آبله فرسا ننهد پیش
تا رفتن دل پای تقاضا ننهد پیش
چه سازم تا توانم ریخت رنگ از بیدل دهلوی غزل 1830
1. چه سازم تا توانم ریخت رنگ سجده در کویش
سر افتاده‌ای دارم که پیشانی‌ست زانویش
دلی را که بخشد گداز آرزویش از بیدل دهلوی غزل 1831
1. دلی را که بخشد گداز آرزویش
چو شبنم دهد غوطه در آبرویش
صبا ای پیک مشتاقان قدم از بیدل دهلوی غزل 1832
1. صبا ای پیک مشتاقان قدم فهمیده نه سویش
که رنگم می‌پرد گر می‌تپد گرد از سرکویش
تپد آینه بسکه در آرزویش از بیدل دهلوی غزل 1833
1. تپد آینه بسکه در آرزویش
ز جوهر نفس می‌زند مو به مویش
طرب خواهی درین محفل برون از بیدل دهلوی غزل 1834
1. طرب خواهی درین محفل برون آ گامی آن سویش
بنالد موج از دریا، تهی ناکرده پهلویش
بی تو مشکل کنم از خلق نهان از بیدل دهلوی غزل 1835
1. بی تو مشکل کنم از خلق نهان جوهر خویش
اشک آیینهٔ یاس است ز چشم تر خویش
چند پاشی ز جنون خاک هوس از بیدل دهلوی غزل 1836
1. چند پاشی ز جنون خاک هوس برسرخویش
ای‌گل این پیرهن رنگ برآر از بر خویش
آخر چو شمع سوختم از برگ از بیدل دهلوی غزل 1837
1. آخر چو شمع سوختم از برگ و ساز خویش
یارب نصیب کس نشود امتیاز خویش
عمرها شد بی‌نصیب راحتم از بیدل دهلوی غزل 1838
1. عمرها شد بی‌نصیب راحتم از چشم خویش
چون نگه پا در رکاب وحشتم از چشم خویش
اگر چو غنچه میسر شود شکستن از بیدل دهلوی غزل 1839
1. اگر چو غنچه میسر شود شکستن خویش
توان شنید صدای ز دام جستن خویش