دل گمگشته‌ای دارم چه می‌پرسی ز احوالش از بیدل دهلوی غزل 1805
1. دل گمگشته‌ای دارم چه می‌پرسی ز احوالش
دو عالم گر بود آیینه ناپیداست تمثالش
مرغی که پر افشاند به گلزار خیالش از بیدل دهلوی غزل 1806
1. مرغی که پر افشاند به گلزار خیالش
پرواز سپردند به مقراض دو بالش
هرگه روم از خویش به سودای وصالش از بیدل دهلوی غزل 1807
1. هرگه روم از خویش به سودای وصالش
توفان کند از گرد رهم بوی خیالش
چو دریابد کسی رنگ ادای چشم خود کامش از بیدل دهلوی غزل 1808
1. چو دریابد کسی رنگ ادای چشم خود کامش
نهانتر از رگ خواب است موج باده در جامش
عبارت مختصر تا کی سوال وصل پیغامش از بیدل دهلوی غزل 1809
1. عبارت مختصر تا کی سوال وصل پیغامش
مباد ای دشمن تحقیق از من بشنوی نامش
کلاه نیست تعین که ما ز سر فکنیمش از بیدل دهلوی غزل 1810
1. کلاه نیست تعین که ما ز سر فکنیمش
مگر به خاک نشینیم کز نظر فکنیمش
بی‌نشان حسنی که جز در پرده نتوان دیدنش از بیدل دهلوی غزل 1811
1. بی‌نشان حسنی که جز در پرده نتوان دیدنش
عالمی در پرده است از شوخی پیراهنش
دل به هجران صبر کرد اما فزون شد شیونش از بیدل دهلوی غزل 1812
1. دل به هجران صبر کرد اما فزون شد شیونش
خون طاقت ریخت دندان بر جگر افشردنش
تماشایی که من دارم مقیم چشم حیرانش از بیدل دهلوی غزل 1813
1. تماشایی که من دارم مقیم چشم حیرانش
هزار آیینه یک گل می‌دهد از طرف بستانش
جفا جویی که من دارم هوای تیر مژگانش از بیدل دهلوی غزل 1814
1. جفا جویی که من دارم هوای تیر مژگانش
بود چون شبنم گل دلنشین هر زخم پیکانش
ز برق بی‌نیازی خنده‌ها دارد گلستانش از بیدل دهلوی غزل 1815
1. ز برق بی‌نیازی خنده‌ها دارد گلستانش
شکست ما تماشا کن مپرس از رنگ پیمانش