دل گمگشته‌ای دارم چه می‌پرسی از بیدل دهلوی غزل 1805
1. دل گمگشته‌ای دارم چه می‌پرسی ز احوالش
دو عالم گر بود آیینه ناپیداست تمثالش
مرغی که پر افشاند به گلزار از بیدل دهلوی غزل 1806
1. مرغی که پر افشاند به گلزار خیالش
پرواز سپردند به مقراض دو بالش
هرگه روم از خویش به سودای از بیدل دهلوی غزل 1807
1. هرگه روم از خویش به سودای وصالش
توفان کند از گرد رهم بوی خیالش
چو دریابد کسی رنگ ادای از بیدل دهلوی غزل 1808
1. چو دریابد کسی رنگ ادای چشم خود کامش
نهانتر از رگ خواب است موج باده در جامش
عبارت مختصر تا کی سوال از بیدل دهلوی غزل 1809
1. عبارت مختصر تا کی سوال وصل پیغامش
مباد ای دشمن تحقیق از من بشنوی نامش
کلاه نیست تعین که ما ز از بیدل دهلوی غزل 1810
1. کلاه نیست تعین که ما ز سر فکنیمش
مگر به خاک نشینیم کز نظر فکنیمش
بی‌نشان حسنی که جز در پرده از بیدل دهلوی غزل 1811
1. بی‌نشان حسنی که جز در پرده نتوان دیدنش
عالمی در پرده است از شوخی پیراهنش
دل به هجران صبر کرد اما از بیدل دهلوی غزل 1812
1. دل به هجران صبر کرد اما فزون شد شیونش
خون طاقت ریخت دندان بر جگر افشردنش
تماشایی که من دارم مقیم از بیدل دهلوی غزل 1813
1. تماشایی که من دارم مقیم چشم حیرانش
هزار آیینه یک گل می‌دهد از طرف بستانش
جفا جویی که من دارم هوای از بیدل دهلوی غزل 1814
1. جفا جویی که من دارم هوای تیر مژگانش
بود چون شبنم گل دلنشین هر زخم پیکانش
ز برق بی‌نیازی خنده‌ها از بیدل دهلوی غزل 1815
1. ز برق بی‌نیازی خنده‌ها دارد گلستانش
شکست ما تماشا کن مپرس از رنگ پیمانش