به دل ز مقصد موهوم خار خار از بیدل دهلوی غزل 1733
1. به دل ز مقصد موهوم خار خار مریز
در امید مزن خون انتظار مریز
صاحب دل را نزیبد گفت‌وگو از بیدل دهلوی غزل 1734
1. صاحب دل را نزیبد گفت‌وگو با هیچکس
محرم آیینه چون تمثال باید بی‌نفس
کاروان ما نداردگردی از از بیدل دهلوی غزل 1735
1. کاروان ما نداردگردی از صوت جرس
صبح بر دوش شکست رنگ می‌بندد نفس
نیست بی‌شور حوادث آمد از بیدل دهلوی غزل 1736
1. نیست بی‌شور حوادث آمد و رفت نفس
کاروان موج دارد از شکست خود جرس
از لب خامش زبان واماندهٔ از بیدل دهلوی غزل 1737
1. از لب خامش زبان واماندهٔ کام است و بس
بال از پرواز چون ماند آشیان دام است و بس
ذوق شهرتها دلیل فطرت خام از بیدل دهلوی غزل 1738
1. ذوق شهرتها دلیل فطرت خام است و بس
صورت نقش نگین خمیازهٔ نام است و بس
چشم وا کن ششجهت یارست از بیدل دهلوی غزل 1739
1. چشم وا کن ششجهت یارست و بس
هر چه خواهی دید، دیدارست و بس
زندگی محروم تکرارست و از بیدل دهلوی غزل 1740
1. زندگی محروم تکرارست و بس
چون شرر این جلوه یک بارست و بس
خودسر ز عافیت به تکلف برید از بیدل دهلوی غزل 1741
1. خودسر ز عافیت به تکلف برید و بس
آهی که قد کشید به دل خط کشید و بس
غم نه‌تنها بر دلم نالید از بیدل دهلوی غزل 1742
1. غم نه‌تنها بر دلم نالید و بس
عیش هم بر فرصتم خندید و بس
بی‌پردگی کسوت هستی ز از بیدل دهلوی غزل 1743
1. بی‌پردگی کسوت هستی ز حیا پرس
این جامه حریر است ز عریانی ما پرس
پر تیره‌روزم از من بی پا از بیدل دهلوی غزل 1744
1. پر تیره‌روزم از من بی پا و سر مپرس
خاکم به باد تا ندهی از سحر مپرس