با همه بی‌دست و پایی اندکی از بیدل دهلوی غزل 1662
1. با همه بی‌دست و پایی اندکی همت‌گمار
آسمان می‌بالد اینجا کودک دامن سوار
تا کنم از هر بن مو رنگ هستی از بیدل دهلوی غزل 1663
1. تا کنم از هر بن مو رنگ هستی آشکار
جام می‌خواهم در این میخانه یک طاووس‌دار
جسم غافل را به اندوه رم از بیدل دهلوی غزل 1664
1. جسم غافل را به اندوه رم فرصت چه‌کار
کاروان هر سو رود بر خویش می‌بالد غبار
چشم تعظیم ازگران‌جانان از بیدل دهلوی غزل 1665
1. چشم تعظیم ازگران‌جانان این محفل مدار
کوفتن گردد عصا کز سنگ برخیزد شرار
چیست هستی به آن همه آزار از بیدل دهلوی غزل 1666
1. چیست هستی به آن همه آزار
گل چشمی و ناز صد مژه خار
خاک ما نامه‌ها به جانب از بیدل دهلوی غزل 1667
1. خاک ما نامه‌ها به جانب یار
می‌نویسد ولی به خط غبار
در هوس گاه عالم بیکار از بیدل دهلوی غزل 1668
1. در هوس گاه عالم بیکار
اگرت ناخنیست سر میخار
ای ابر! نی به باغ و نه در از بیدل دهلوی غزل 1669
1. ای ابر! نی به باغ و نه در لاله‌زار بار
یادی ز اشک من کن و درکوی یار بار
ترک دنیا کن غم این سحر باطل از بیدل دهلوی غزل 1670
1. ترک دنیا کن غم این سحر باطل برمدار
آنچه پشت پاش بردارد تو بر دل برمدار
مردی چو شمع در همه‌جا، از بیدل دهلوی غزل 1671
1. مردی چو شمع در همه‌جا، جا نگاه دار
هرچند سر به باد رود پا نگاه دار
ای هوس قطع نفس کن ساعتی از بیدل دهلوی غزل 1672
1. ای هوس قطع نفس کن ساعتی دنگم گذار
بیخماری نیست مستی شیشه در سنگم‌گذار
در این ادبکده جز سر به هیچ از بیدل دهلوی غزل 1673
1. در این ادبکده جز سر به هیچ جا مگذار
جهان تمام زمین دل است پا مگذار