غزلیات بیدل دهلوی

1 بس که دارد ناتوانی نبض احوال مرا بازگشتن نیست از آیینه تمثال مرا

2 خاک نم‌گل می‌کندسامان خشکی از غبار سیرکن هنگامهٔ ادبار و اقبال مرا

3 بسکه درمیزان هستی سنگ قدرم بیش بود در عدم باکوه می‌سنجند اعمال مرا

4 تخم امّیدی به سودای حضوری‌کشته‌ام سبزکن یارب سر در جیب پامال مرا

1 بی‌سخن باید شنیدن چون نگین نام مرا زخم دل چندین زبان داده‌ست پیغام مرا

2 بی‌نشانی مقصدم اما سراغ ما و من جامه‌ای دارد که پوشیده‌ست احرام مرا

3 عمرها شد در فضای بی‌نشان پر می‌زنم آشیان در عالم عنقاست اوهام مرا

4 در غبارگردش رنگم خرام نازکیست‌؟ اندکی از خویش رو تا بشمری گام مرا

1 قاصد به حیرت‌کن ادا تمهید پیغام مرا کز من نمی‌ماند نشان گر می‌بری نام مرا

2 حرفی‌ست نیرنگ بقا، نشنیده‌گیر این ماجرا می نیست جز رنگ صداگر بشکنی جام‌مرا

3 دارم ز سامان الست اول‌گداز آخر شکست یک شیشه باید نقش بست آغاز وانجام مرا

4 هرچند تا عنقا رسی براوج همت نارسی از خود برآتا وارسی‌کیفیت بام مرا

1 بسکه چون‌گل پرده‌ها بر پرده شد سامان مرا پیرهن در جلوه آبم‌گرکنی عریان مرا

2 تا به پستی‌ها عروج اعتبارم‌گل‌کند خامشی چون آتش یاقوت زد دامان مرا

3 از پی اصلاح ناهمواری طبع درشت آمد ورفت نفسها بس بود سوهان مرا

4 کاروان اشکم از عاجز متاعی‌ها مپرس آبله محمل‌کش است از دیده تا دامان مرا

1 رخصت نظاره‌ای‌گر می‌دهد جانان مرا می‌کشد خاکستر خود در ته دامان مرا

2 از اثرپردازی ناموس الفتها مپرس شانهٔ زلف تحیر می‌شود مژگان مرا

3 بسکه گرد تیره‌بخیهاست فرش خانه‌ام هرکه شد آیینهٔ او می‌کند حیران مرا

4 بر امید ابر رحمت دامنی آلوده‌ام سیل پوشدرخت ماتم‌گرشود مهمان مرا

1 سوار برق عمرم‌، نیست برگشتن عنانم را مگر نام توگیرم تا بگرداند زبانم را

2 عدم کیفیتم خاصیت نقش قدم دارم خرامی تا به زیرپای خود یابی نشانم را

3 به رنگ شمع‌گر شوقت عیار طاقتم‌گیرد کند پرواز رنگ از مغز خالی استخوانم را

4 به‌مردن نیز از وصف خرامت لب نمی‌بندم نگیرد سکته طرف دامن اشعار روانم را

1 گدازگوهر دل باده ناب است شبنم را نم چشم تحیرعالم آب است شبنم را

2 نگردد جمع نوراگهی با ظلمت غفلت صفای دل نمک در دیدهٔ خواب است شبنم را

3 جهان آیینهٔ دلدار و حیرانی حجاب من چمن صد جلوه و نظاره نایاب است شبنم را

4 به هرجا می‌روم در اشک نومیدی وطن دارم ز چشم خود جهان یک دشت سیلاب است شبنم را

1 وهم راحت صید الفت‌کرد مجنون مرا مشق تمکین لفظ‌گردانید مضمون مرا

2 گریه توفان‌کرد چندانی‌که دل هم آب شد موج سیل آخر به دریا برد هامون مرا

3 داده‌ام ازکف عنان و سخت حیرانم‌که باز ناکجا راند محبت اشک‌گلگون مرا

4 زین عبارتهاکه حیرت صفحهٔ تحریر اوست گر نفهمی می‌توان فهمید مضمون مرا

1 بسکه‌وحشت کرده‌است آزاد، مجنون‌مرا لفظ نتواندکند زنجیر،مضمون مرا

2 در سر از شوخی نمی‌گنجدگل سودای من خم حبابی می‌کند شور فلاطون مرا

3 داغ هم در سینه‌ام بی‌حسرت دیدار نیست چشم مجنون نقش پا بوده‌ست هامون مرا

4 کودم تیغی‌که در عشرتگه انشای ناز مصرع رنگین نویسد موجهٔ خون مرا

1 دام یک عالم تعلق‌گشت حیرانی مرا عاقبت‌کرد این در واکرده زندانی مرا

2 محو شوقم بوی صبح انتظاری برده‌ام سرده‌ای حیرت همان در چشم قربانی مرا

3 جوش زخم سینه‌ام‌،‌کیفیت چاک دلم خرمی مفت تو ای‌گل‌گر بخندانی مرا

4 ای ادب‌، سازخموشی نیز بی‌آهنگ نیست همچو مژگان ساخت موسیقار حیرانی مرا