هرکه را دیدم ز لاف ما و من از بیدل دهلوی غزل 1508
1. هرکه را دیدم ز لاف ما و من شرمنده بود
شخص‌هستی‌چون‌سحر هرجانفس‌زد خنده‌بود
بسکه در ساز صفاکیشان حیا از بیدل دهلوی غزل 1509
1. بسکه در ساز صفاکیشان حیا خوابیده بود
موی چینی رشته بست اما صدا خوابیده بود
شب که در یادت سراپایم زبان از بیدل دهلوی غزل 1510
1. شب که در یادت سراپایم زبان ناله بود
خواستم رنگی بگردانم عنان ناله بود
شب‌که وصل آغوش‌پرداز از بیدل دهلوی غزل 1511
1. شب‌که وصل آغوش‌پرداز دل دیوانه بود
از هجوم زخم شوق آیینهٔ ما شانه بود
محوتسلیمیم اما سجده لغزش از بیدل دهلوی غزل 1512
1. محوتسلیمیم اما سجده لغزش مایه بود
سر خط پیشانی ما را مداد از سایه بود
آنروز که پیدایی ما را اثری از بیدل دهلوی غزل 1513
1. آنروز که پیدایی ما را اثری بود
در آینهٔ ذره غبار نظری بود
با ما نه نم اشکی ونی چشم از بیدل دهلوی غزل 1514
1. با ما نه نم اشکی ونی چشم تری بود
لبریز خیال توگداز جگری بود
این انجمن افسانهٔ راز از بیدل دهلوی غزل 1515
1. این انجمن افسانهٔ راز دهنی بود
هر جلوه‌که دیدم نشنیدن سخنی بود
به‌کوی‌دوست‌که تکلیف از بیدل دهلوی غزل 1516
1. به‌کوی‌دوست‌که تکلیف بی‌نشانی بود
غبار گشتنم اظهار سخت جانی بود
به نظم عمرکه سر تا سرش روانی از بیدل دهلوی غزل 1517
1. به نظم عمرکه سر تا سرش روانی بود
خیال هستی موهوم سکته‌خوانی بود
چون آب روان پر مگذر بی‌خبر از بیدل دهلوی غزل 1518
1. چون آب روان پر مگذر بی‌خبر از خود
کز هرچه گذشتی، نگذشتی مگر از خود
جایی‌که سعی حرص جنون‌آفرین از بیدل دهلوی غزل 1519
1. جایی‌که سعی حرص جنون‌آفرین دود
در سنگ نقب ریشه چو نقش نگین دود