هرکجا آیینهٔ حسن جنون از بیدل دهلوی غزل 1437
1. هرکجا آیینهٔ حسن جنون گل می‌کند
دود سودا بر سر ما نازکاکل می‌کند
بس که زخم کشتهٔ نازش تلاطم از بیدل دهلوی غزل 1438
1. بس که زخم کشتهٔ نازش تلاطم می‌کند
هرچه را دیدم درین مشهد تبسم می‌کند
داغ عشقم چاره‌جوییها از بیدل دهلوی غزل 1439
1. داغ عشقم چاره‌جوییها کبابم می‌کند
سوختن منت‌گذار از ماهتابم می‌کند
حسرت امشب آه بی‌تأثیر از بیدل دهلوی غزل 1440
1. حسرت امشب آه بی‌تأثیر روشن می‌کند
رشتهٔ شمعی به هر تقدیر روشن می‌کند
عقل اگر صد انجمن تدبیر از بیدل دهلوی غزل 1441
1. عقل اگر صد انجمن تدبیر روشن می‌کند
فکر مجنون سطری از زنجیر روشن می‌کند
بولهوس از سبک سری حفظ سخن از بیدل دهلوی غزل 1442
1. بولهوس از سبک سری حفظ سخن نمی‌کند
در قفس حبابها، باد وطن نمی‌کند
ناتوانی باز چون شمعم چه از بیدل دهلوی غزل 1443
1. ناتوانی باز چون شمعم چه افسون می‌کند
می‌پرد رنگ و مرا از بزم بیرون می‌کند
قامت خم‌کز حیا سوی زمین از بیدل دهلوی غزل 1444
1. قامت خم‌کز حیا سوی زمین رو می‌کند
فهم می‌خواهد اشارتهای ابرو می‌کند
ذوق فقر افسانهٔ اقبال‌کوته از بیدل دهلوی غزل 1445
1. ذوق فقر افسانهٔ اقبال‌کوته می‌کند
بی‌طنابی خیمهٔ گردنکشی ته می‌کند
با هستی‌ام وداع تو و من از بیدل دهلوی غزل 1446
1. با هستی‌ام وداع تو و من چه می‌کند
با فرصت نیامده رفتن چه می‌کند
بر اهل فضل دانش و فن‌گریه از بیدل دهلوی غزل 1447
1. بر اهل فضل دانش و فن‌گریه می‌کند
تا خامه لب گشود سخن گریه می‌کند
کارجهان خواه عجز، خواه از بیدل دهلوی غزل 1448
1. کارجهان خواه عجز، خواه سری می‌کند
آگهی اینجا کجاست بیخبری می‌کند