محوگریبان ادب‌کی سر به از بیدل دهلوی غزل 1389
1. محوگریبان ادب‌کی سر به هر سو می‌زند
موج‌گهر از ششجهت بر خویش پهلو می‌زند
برق خطی بر سیاهی می‌زند از بیدل دهلوی غزل 1390
1. برق خطی بر سیاهی می‌زند
هالهٔ مه تا به ماهی می‌زند
عشاق گر از سبحه و زنار از بیدل دهلوی غزل 1391
1. عشاق گر از سبحه و زنار نویسند
دردسر دلهای گرفتار نویسند
تن‌پرستان‌که به این آب از بیدل دهلوی غزل 1392
1. تن‌پرستان‌که به این آب و نمک عیاشند
بی‌تکلف همه بالیدن نان و آشند
گر خاک نشینان علم افراخته از بیدل دهلوی غزل 1393
1. گر خاک نشینان علم افراخته باشند
چون آبلهٔ پا سپر انداخته باشند
حکم عشق است که تشریف از بیدل دهلوی غزل 1394
1. حکم عشق است که تشریف تمنا بخشند
داغ این لاله‌ستانها به دل ما بخشند
صد ابد عیش طربخانهٔ دنیا از بیدل دهلوی غزل 1395
1. صد ابد عیش طربخانهٔ دنیا بخشند
نفسی‌گر به دل سوخته‌ام جا بخشند
زان زر و سیم که این مردم از بیدل دهلوی غزل 1396
1. زان زر و سیم که این مردم باذل بخشند
یک درم مهر دو لب‌کو که به سایل بخشند
از چه دعوی شمعها گردن به از بیدل دهلوی غزل 1397
1. از چه دعوی شمعها گردن به بالا می‌کشند
بر هوا حیف است چشمی کز ته پا می‌کشند
جماعتی‌که نظرباز آن بر از بیدل دهلوی غزل 1398
1. جماعتی‌که نظرباز آن بر و دوشند
به جنبش مژه عرض هزارآغوشند
مبصّران حقیقت که سر به از بیدل دهلوی غزل 1399
1. مبصّران حقیقت که سر به سر هوشند
به رنگ چشمهٔ آیینه فارغ از جوشند
به گفتگوی کسان مردمی از بیدل دهلوی غزل 1400
1. به گفتگوی کسان مردمی که می‌لافند
چو خط به معنی خود نارسیده حرافند