ذره تا مسهر هزار آینه عریان از بیدل دهلوی غزل 1377
1. ذره تا مسهر هزار آینه عریان کردند
ما نگشتیم عیان هر چه نمایان کردند
ز شرم عشق فلکها به خاک روکردند از بیدل دهلوی غزل 1378
1. ز شرم عشق فلکها به خاک روکردند
دمی که‌چشم گشودند سر فروکردند
رازداران کز ادب راه لب از بیدل دهلوی غزل 1379
1. رازداران کز ادب راه لب گویا زدند
مهر بر بال پری از پنبهٔ مینا زدند
روزگاری که به عشق از هوسم از بیدل دهلوی غزل 1380
1. روزگاری که به عشق از هوسم افکندند
بال و پر کنده برون قفسم افکندند
روزی که هوسها در اقبال از بیدل دهلوی غزل 1381
1. روزی که هوسها در اقبال گشودند
آخر همه رفتند به جایی که نبودند
برای خاطرم غم آفریدند از بیدل دهلوی غزل 1382
1. برای خاطرم غم آفریدند
طفیل چشم من یم آفریدند
به شوخی زد طرب غم آفریدند از بیدل دهلوی غزل 1383
1. به شوخی زد طرب غم آفریدند
مکرر شد عسل سم آفریدند
ز بسکه منتظران چشم در ره از بیدل دهلوی غزل 1384
1. ز بسکه منتظران چشم در ره یارند
چو نقش پا همه‌گر خفته‌اند بیدارند
محرمانی که به آهنگ فنا از بیدل دهلوی غزل 1385
1. محرمانی که به آهنگ فنا مسرورند
تپش آماده‌تر از خون رگ منصورند
مصور نگهت ساغر چه رنگ زند از بیدل دهلوی غزل 1386
1. مصور نگهت ساغر چه رنگ زند
مگر جنون کند و خامه در فرنگ زند
عاقبت شرم امل بر غفلت ما از بیدل دهلوی غزل 1387
1. عاقبت شرم امل بر غفلت ما می‌زند
ربشه‌پردازی به خواب دانه‌ها پا می‌زند
فطرت آخر بر معاد از سعی از بیدل دهلوی غزل 1388
1. فطرت آخر بر معاد از سعی اکمل می‌زند
رشته چون تابیده شد خود را به مغزل می‌زند