مدعا دل بود اگر نیرنگ امکان از بیدل دهلوی غزل 1354
1. مدعا دل بود اگر نیرنگ امکان ریختند
بهر این یک قطره خون، صد رنگ توفان ریختند
تا به عالم، رنگ بنیاد از بیدل دهلوی غزل 1355
1. تا به عالم، رنگ بنیاد تمنا ریختند
گرد ما را چون نفس در راه دلها ریختند
کار دنیا بس که مهمل گشت از بیدل دهلوی غزل 1356
1. کار دنیا بس که مهمل گشت عقبا ریختند
فرصت امروز خون شد رنگ فردا ریختند
آنکه از بوی بهارش رنگ امکان از بیدل دهلوی غزل 1357
1. آنکه از بوی بهارش رنگ امکان ریختند
گرد راهش جوش زد آثار اعیان ریختند
رنگ اطوار ادب‌سنجان به از بیدل دهلوی غزل 1358
1. رنگ اطوار ادب‌سنجان به قانون ریختند
مصرع موج گهر از سکئه موزون ریختند
سبکروان‌که به وحشت میان از بیدل دهلوی غزل 1359
1. سبکروان‌که به وحشت میان جان بستند
چو ناله سوخت نفس با نگاه پیوستند
گذشتگان‌که ز تشویش ما از بیدل دهلوی غزل 1360
1. گذشتگان‌که ز تشویش ما و من رستند
مقیم عالم نازند هر کجا هستند
مصوران به هزار انفعال از بیدل دهلوی غزل 1361
1. مصوران به هزار انفعال پیوستند
که طرهٔ تو کشیدند و خامه نشکستند
بی‌نیازان برق‌ربز بحر از بیدل دهلوی غزل 1362
1. بی‌نیازان برق‌ربز بحر و بر برخاستند
درگرفتند آتشی کز خشک و تر برخاستند
زد نفس فال تن‌آسانی دلی از بیدل دهلوی غزل 1363
1. زد نفس فال تن‌آسانی دلی آراستند
بیدماغی‌کرد کوشش منزلی آراستند
محفل هستی به تحریک دلی از بیدل دهلوی غزل 1364
1. محفل هستی به تحریک دلی آراستند
دانه‌ای در شوخی آمد حاصلی آراستند
آرزو سوخت نفس آینهٔ دل از بیدل دهلوی غزل 1365
1. آرزو سوخت نفس آینهٔ دل بستند
جاده پیچید به خود صورت منزل بستند