وداع سرکشی‌کن‌گر دلت از بیدل دهلوی غزل 1199
1. وداع سرکشی‌کن‌گر دلت راحت‌کمین باشد
چو آتش داغ شد جمعیتش نقش نگین باشد
جمعیت از آن دل‌که پریشان از بیدل دهلوی غزل 1200
1. جمعیت از آن دل‌که پریشان تو باشد
معموری آن شوق که وبران تو باشد
ما راکه نفس آینه پرداخته از بیدل دهلوی غزل 1201
1. ما راکه نفس آینه پرداخته باشد
تدبیر صفا حیرت بی‌ساخته باشد
چشمی که بر آن جلوه نظر از بیدل دهلوی غزل 1202
1. چشمی که بر آن جلوه نظر داشته باشد
یارب به چه جرات مژه برداشته باشد
محو طلبت گردی اگر داشته از بیدل دهلوی غزل 1203
1. محو طلبت گردی اگر داشته باشد
آن سوی جهان عرض سحر داشته باشد
مشتاق تو گر نامه‌بری داشته از بیدل دهلوی غزل 1204
1. مشتاق تو گر نامه‌بری داشته باشد
چون اشک هم از خود سفری داشته باشد
هر کس به رهت چشم تری داشته از بیدل دهلوی غزل 1205
1. هر کس به رهت چشم تری داشته باشد
در قطره محیط گهری داشته باشد
از نامه‌ام آن شوخ مکدر از بیدل دهلوی غزل 1206
1. از نامه‌ام آن شوخ مکدر شده باشد
مرزاست به حرف فقرا تر شده باشد
آنجاکه طلب محوتوکل شده از بیدل دهلوی غزل 1207
1. آنجاکه طلب محوتوکل شده باشد
پیداست چراغان هوس گل شده باشد
تغافل‌چه‌خجلت‌به‌خود از بیدل دهلوی غزل 1208
1. تغافل‌چه‌خجلت‌به‌خود چیده‌باشد
که آن نازنین سوی ما دیده باشد
خلوتسرای تحقیق کاشانهٔ از بیدل دهلوی غزل 1209
1. خلوتسرای تحقیق کاشانهٔ که باشد
در بسته ششجهت باز این خانهٔ که باشد
نیام تیغ عالمگیر مستی از بیدل دهلوی غزل 1210
1. نیام تیغ عالمگیر مستی موج می باشد
خدنگ دلنشین نغمه را قندیل نی باشد