غزلیات بیدل دهلوی

1 نه فخر می‌دمد اینجا نه ننگ می‌بارد بر این نشان‌که تو داری خدنگ می‌بارد

2 فریب ابر کرم خورده‌ای از این غافل که قطره قطره همان چشم تنگ می‌بارد

3 دگر چه چاره به جز خامشی که همچو حباب بر آبگینهٔ ما آه سنگ می‌بارد

4 وداع فرصت برق و شرار خرمن کن به مزرعی که شتاب از درنگ می‌بارد

1 به روی عالم‌آرا گر نقاب زلف درپیچد بیاض صفحهٔ ‌کافور را در مشک تر پیچد

2 گهی چون طفل اشک‌من درآغوش نگه غلتد گهی چون سبزهٔ ‌مژگان به ‌دامان نظر پیچد

3 اگر گویم ز زلف خود رهایی ده دل ما را چو زلف‌خود سر هر مو ز صدجا بیشترپیچد

4 به ‌گاه خنده شکّر ریزد از چاک دل ‌گوهر به وقت خامشی موج‌ گهر را درشکر پیچد

1 در این وادی‌ کف یایی ز آسایش خبر دارد که بالینهای نرم آبله در زیر سر دارد

2 نمی‌گردد فروغ عاریت شمع ره مستان به نوز باده چشم جام‌، سامان نظر دارد

3 به دل رو کن اگر سرمنزل امنی هوس داری نفس در خانهٔ آیینه آرامی سفر دارد

4 سلامت ‌نیست‌ ساز دل‌، چه در صحرا، چه در منزل متاع رنگ ما صد کاروان آفت به‌ بر دارد

1 بر دستگاه اقبال کس خیره‌سر نگردد این‌خط نمی‌توان خواند تا صفحه برنگردد

2 ای خواجه بی‌نیازی موقوف خودگدازی‌ست تسکین تشنه کامی آب گهر نگردد

3 حیف است موج آزاد نازد به قید گوهر بی‌قدردانیی نیست پایی که سر نگردد

4 وحشت بهار شوقیم بی‌برگ و ساز اسباب پرواز رنگ این باغ مرهون پر نگردد

1 به پستی وانماند هر که از دردی نشان دارد سحر از چاکهای دل به گردون نردبان دارد

2 به دوش الرحیلی بار حسرت می‌کشد عالم جرس عمری‌ست چون گل محمل این ‌کاروان دارد

3 بجز وحشت نمی‌بالد ز اجزای جهان‌گردی چمن از برگ برگ خویش دامن بر میان دارد

4 به ذوق عافیت خون خورردنت‌ کار است معذوری در اینجا گر همه مغز است درد استخوان دارد

1 دل تا به‌کی‌ام جز پی آزار نگردد ظلم است گر این آبله هموار نگردد

2 عمری‌ست به تسلیم دوتایم چه توان‌کرد بر دوش ‌کسی نام نفس بار نگردد

3 بند لب عاشق نشود مهرخموشی در نی‌ گرهی نیست ‌که منقار نگردد

4 حیف از قدم مردکه در عرصهٔ همت سربازی شمعش گل دستار نگردد

1 فناکی شغل سودای محبت را زیان دارد سری دارم‌که تا خاک هوای اوست جان دارد

2 دم نایی‌ست افسون نوای هستی‌ام ورنه هنوزم نالهٔ نی در نیستان آشیان دارد

3 به سودایت چنان زارم‌ که با صد ناله بیتابی تنم در پیرهن تحریک نبض ناتوان دارد

4 به روزبینوایی هیچکس ما را نمی‌پرسد مگر داغت‌ که دستی بر دل این بیکسان دارد

1 قضا تا نقش بنیاد من بیکار می‌بندد حنا می‌آرد و در پنجهٔ معمار می‌بندد

2 ز چاک سینه بی‌روی تو هرجا می‌کشم آهی سحر شور قیامت بر سرم دستار می‌بندد

3 مگر شرم خیالت نقش بر آبی تواند زد سراپایم عرق آیینهٔ دیدار می‌بندد

4 بساط عبرت این انجمن آیینه‌ای دارد که تا مژگان بهم آورده‌ای زنگار می‌بندد

1 اگر خضر خطت از چشمهٔ حیوان نشان دارد عقیق لب چرا چون تشنگان زیر زبان دارد

2 نمی‌دانم شهادتگاه شوق کیست این وادی که رفتنهای خون بسمل اینجا کاروان دارد

3 به‌ این‌ یک غنجه دل‌ کز فکر وصلت کرده‌ام خونش نفس در هر تپش صبح بهاری پرفشان دارد

4 تحیر برکه بندم با تماشای‌که پیوندم خیال حلقهٔ زلفت هزار آیینه‌دان دارد

1 ستمکشی‌ که به جز گریه‌اش نشا‌ید و خندد قیامت است که چون زخم لب گشاید و خندد

2 هوس‌پرستی این اعتبار پوچ چه لازم که همچو صفر به درد سرت فزاید و خندد

3 چو شمع منصب وارستگی مسلم آنکس که تیغ حادثه تاجش ز سر رباید و خندد

4 درین زیانکده چندان ‌کف فسوس نسایی که جوش آبله آیینه‌ات نماید و خندد