از چشم خود ابر را خجل می دارم از بیلقانی رباعی 109
1. از چشم خود ابر را خجل می دارم
وز خون همه خاک راه گل می دارم
دل بر تو فشانم ار بسوزی جگرم از بیلقانی رباعی 110
1. دل بر تو فشانم ار بسوزی جگرم
و آن دل که من از تو باز گیرم که برم؟
تا کی غم وصل تو پر آوازه خورم از بیلقانی رباعی 111
1. تا کی غم وصل تو پر آوازه خورم
بیدل ز تو اندوه بی اندازه خورم
چون در شب هجر تو فرو شد روزم از بیلقانی رباعی 112
1. چون در شب هجر تو فرو شد روزم
واندر غم تو نیست کسی دلسوزم
گفتم به مراعات دل و تن برسم از بیلقانی رباعی 113
1. گفتم به مراعات دل و تن برسم
یک چند به حق دوست و دشمن برسم
تن کو که بدو ناز و دلال تو کشم؟ از بیلقانی رباعی 114
1. تن کو که بدو ناز و دلال تو کشم؟
یا دل که غم هجر و وصال تو کشم؟
ماییم درین زمانه سر دفتر غم از بیلقانی رباعی 115
1. ماییم درین زمانه سر دفتر غم
غم در خور ما آمده ما در خور غم
جان خواست ز من دوش بت دلگسلم از بیلقانی رباعی 116
1. جان خواست ز من دوش بت دلگسلم
گفتم بدهم باز نفرمود دلم
پیوسته ز روزگار دشمن کامم از بیلقانی رباعی 117
1. پیوسته ز روزگار دشمن کامم
گر شهد خورم زهر شود در کامم
روزی که سراپرده بر افلاک زنم از بیلقانی رباعی 118
1. روزی که سراپرده بر افلاک زنم
آن روز ردای صبح را چاک زنم
در شیوه عشق بیش ازین کم نزنم از بیلقانی رباعی 119
1. در شیوه عشق بیش ازین کم نزنم
ور دل ببرد دو دیده بر هم نزنم
با دل گفتم کای دل پرفن! چکنم؟ از بیلقانی رباعی 120
1. با دل گفتم کای دل پرفن! چکنم؟
وین درد گرفته را به دامن چکنم؟