از چشم خود ابر از مجیرالدین بیلقانی رباعی 109
1. از چشم خود ابر را خجل می دارم
وز خون همه خاک راه گل می دارم
دل بر تو فشانم از مجیرالدین بیلقانی رباعی 110
1. دل بر تو فشانم ار بسوزی جگرم
و آن دل که من از تو باز گیرم که برم؟
تا کی غم وصل تو از مجیرالدین بیلقانی رباعی 111
1. تا کی غم وصل تو پر آوازه خورم
بیدل ز تو اندوه بی اندازه خورم
چون در شب هجر از مجیرالدین بیلقانی رباعی 112
1. چون در شب هجر تو فرو شد روزم
واندر غم تو نیست کسی دلسوزم
گفتم به مراعات از مجیرالدین بیلقانی رباعی 113
1. گفتم به مراعات دل و تن برسم
یک چند به حق دوست و دشمن برسم
تن کو که بدو ناز از مجیرالدین بیلقانی رباعی 114
1. تن کو که بدو ناز و دلال تو کشم؟
یا دل که غم هجر و وصال تو کشم؟
ماییم درین زمانه از مجیرالدین بیلقانی رباعی 115
1. ماییم درین زمانه سر دفتر غم
غم در خور ما آمده ما در خور غم
جان خواست ز من از مجیرالدین بیلقانی رباعی 116
1. جان خواست ز من دوش بت دلگسلم
گفتم بدهم باز نفرمود دلم
پیوسته ز روزگار از مجیرالدین بیلقانی رباعی 117
1. پیوسته ز روزگار دشمن کامم
گر شهد خورم زهر شود در کامم
روزی که سراپرده از مجیرالدین بیلقانی رباعی 118
1. روزی که سراپرده بر افلاک زنم
آن روز ردای صبح را چاک زنم
در شیوه عشق بیش از مجیرالدین بیلقانی رباعی 119
1. در شیوه عشق بیش ازین کم نزنم
ور دل ببرد دو دیده بر هم نزنم
با دل گفتم کای از مجیرالدین بیلقانی رباعی 120
1. با دل گفتم کای دل پرفن! چکنم؟
وین درد گرفته را به دامن چکنم؟