قطعات در دیوان اشعار مجیرالدین بیلقانی

1 به خدایی که کلک قدرت او حلقه ماه و آفتاب نگاشت

2 وقت ابداع در جهان قدم صنع را هیچ باقیی نگذاشت

3 که مرا بی حضور خدمت تو زندگی جز که نام مرگ نداشت

1 شاها تویی آنکه از بزرگی بر سقف سپهرت آستانه‌ست

2 دست ستم زمانه بکشست تا دست تو بر سر زمانه‌ست

3 از دور فلک نصیبه تو اقبال و بقای جاودانه‌ست

4 هر تیر که هیبت تو انداخت آن را دل دشمن نشانه‌ست

1 صاحبا صدرا! به ذات آنکه کلک قدرتش سنبله گردون و راه کهکشان داند نگاشت

2 گه به داس ماه نو بدرود خوید سنبله گه به راه کهکشان در دانه انجم بکاشت

3 کاشتر و اسب من از دیروز باز از کاه و جو جز که راه کهکشان و سنبله گردون نداشت

4 گر تو از کهدان جمشیدی فرستی اندکی آن بود سهل و شود مر هر دو را ترتیب چاشت

1 ای آنکه لطیفه های طبعت اجرا ده صد هزار جان است

2 کلک تو به شکل هست ماری کش آب حیات در دهان است

3 با همت تو چهار طاقی است این سقف که نامش آسمان است

4 در هر چه همی کنم تأمل قدر سخنت ورای آن است

1 دعاگوی دیرینه مداح مجرم که حقهاست در حضرت شاه او را

2 بدین آستانت موقوف مانده ز تدبیر غم دست کوتاه او را

3 هم از کرده نادم هم از بخت خائب که نزدیک خسرو بود راه او را

4 بود هیچ ممکن که شه در گذارد؟ نخستین گناهش پس آنگاه او را

1 شاها بدان خدای که در دست قدرتش هفت آسمان چو مهره به دست مشعبدست

2 فرمان دهی که در خم چوگان حکم اوست آن گویهای زر که برین سبز گنبد است

3 کین بنده تا ز خدمت بزم تو دور ماند روزی دمی خوش از دل او بر نیامدست

1 اکنون که روزگار به انصاف می نهد در دست تو زمانی جهانی به اختیار

2 بر عادت قدیم به انصاف و عدل کوش کز سروران رفته همین است یادگار

3 تا مایلی به مال، بلا همنشین تست کز بهر میوه سنگ خورد شاخ میوه دار

1 حکیما درین سبزه گاه ستوران چو گل نوبت عمر یک روزه بهتر

2 شکم خواری نفس مادون صفت را درین قحط سال کرم روزه بهتر

3 به ماتم سرای فنا چون رسیدی جگر خسته و جامه پیروزه بهتر

4 کله گوشه چرخ خواهی سپردن ترا پای بی زحمت موزه بهتر

1 نیکویی کن شها که در عالم نام شاهان به نیکویی سمر است

2 یک صحیفه ز نام نیک ترا بهتر از صد خزانه گهر است

1 صدر عالی اوحدالدین دام انعامه که هست چاکر خاک جنابش چشمه آب حیات

2 بر رخ این رقعه شکل نیلگون یعنی زمین داده رای او وزیر آسمان را شاه مات

3 خصمش از رشگ دوات و کلک گوهر بار او سر بریده همچو کلک آمد سیه دل چون دوات

4 عبده الاصغر خطابش کرده گاه فیض فضل بر فلک ماه عطارد بر زمین نیل و فرات