قطعات در دیوان اشعار مجیرالدین بیلقانی

1 زهی شکسته رواق سپهر نیلی را صدای صیت بلندت که در جهان عام است

2 بگویم و بزه این سخن به گردن من که خاص حلقه بگوش در تو ایام است

3 به چشم تو که مرا در ثنای تو دستی است ز پشت پای تو تا ساق عرش یک گام است

4 ز بحر کلک دو شاخ گهر ده تو محیط اگر چه هست یکی شاخ هم به اندام است

1 سپهر قدرا در قبضه کفایت تست نظام هر چه برون از سراچه قدم است

2 چو چاه خصم تو سر در نشیب از آن دارد که او به دامن تر همچو آب متهم است

3 نظیر تو خرد اندر وجود جست و نیافت وجود چه که وجود اختلاف در عدم است؟

4 نگویمت که تو چون منصفی همین می دان که با حضور تو در ملک برستم ستم است

1 ای آنکه لطیفه های طبعت اجرا ده صد هزار جان است

2 کلک تو به شکل هست ماری کش آب حیات در دهان است

3 با همت تو چهار طاقی است این سقف که نامش آسمان است

4 در هر چه همی کنم تأمل قدر سخنت ورای آن است

1 صدرا! بدان خدای که مرغ ثناش را در کام سالکان طریقت نشیمن است

2 گامی فراخ در ره حکمش همی رود این چرخ تنگ بسته که چون کره توسن است

3 راتب ده وجد که بر خوان قدرتش خورشید و نسر گرده و مرغ مسمن است

4 چون روز نست در ره امرش گشاد چشم این سقف روز کور که خالی ز روزن است

1 شاها بدان خدای که در دست قدرتش هفت آسمان چو مهره به دست مشعبدست

2 فرمان دهی که در خم چوگان حکم اوست آن گویهای زر که برین سبز گنبد است

3 کین بنده تا ز خدمت بزم تو دور ماند روزی دمی خوش از دل او بر نیامدست

1 خسروا! یک روزه عزم خدمتت از بهشت جاودانی خوشترست

2 دیدن درگاه تو هر بامداد از همه عهد جوانی خوشترست

3 در رکابت هر غمی کاید به روی آن غم از صد شادمانی خوشترست

4 بنده را از هر چه در عالم خوشست هم به بزمت مدح خوانی خوشترست

1 کرم پناه جهان عز دین تویی که ز تو بها و عزت دین هر زمان برافزونست

2 خدای داند و او عالم الخفیاتست که بر کمال بزرگیش عقل مفتوست

3 که دوستداری و اخلاص من به حضرت تو به غایتی است که از حد وهم بیرونست

4 به تیغ، مهر تو از من جدا نشاید کرد از آنکه مهر تو با خون و گوشت معجونست

1 شاها بدان خدای که آثار صنع او جان بخشی و خرد دهی و بنده پروریست

2 در چنبر قضاش اسیرند و ممتحن هر هستیی که در خم این چرخ چنبریست

3 کز آرزوی بزم تو کز آسمان بهست این خسته در شکنجه صد گونه بتریست

4 گر جان او نه معتکف آستان تست از رحمت و هدایت جان آفرین بریست

1 مرا دوای دل خسته ساخت خواجه رفیع به گوهری شبه صورت که کم ز لؤلؤ نیست

2 مسیح وار لب جان خوش بدان دل داد که در جهان فراخ ایچ تنگ ترزو نیست

3 ز بهر داروی جان گر دمیم داد رواست از آنکه مایه عیسی دمست دارو نیست

4 ز سینه در حق من نافه های مشگ گشاد چگونه مشگی از آنسان که هیچش آهو نیست؟

1 شاها تویی آنکه از بزرگی بر سقف سپهرت آستانه‌ست

2 دست ستم زمانه بکشست تا دست تو بر سر زمانه‌ست

3 از دور فلک نصیبه تو اقبال و بقای جاودانه‌ست

4 هر تیر که هیبت تو انداخت آن را دل دشمن نشانه‌ست