قطعات در دیوان اشعار مجیرالدین بیلقانی

1 به خدایی که کلک قدرت او حلقه ماه و آفتاب نگاشت

2 وقت ابداع در جهان قدم صنع را هیچ باقیی نگذاشت

3 که مرا بی حضور خدمت تو زندگی جز که نام مرگ نداشت

1 صاحبا صدرا! به ذات آنکه کلک قدرتش سنبله گردون و راه کهکشان داند نگاشت

2 گه به داس ماه نو بدرود خوید سنبله گه به راه کهکشان در دانه انجم بکاشت

3 کاشتر و اسب من از دیروز باز از کاه و جو جز که راه کهکشان و سنبله گردون نداشت

4 گر تو از کهدان جمشیدی فرستی اندکی آن بود سهل و شود مر هر دو را ترتیب چاشت

1 به خدایی که نفس ناطقه را با تن تیره آشنایی داد

2 که مرا کم شبی چراغ حیات بی جمال تو روشنایی داد

1 ز گردون آرمیده چون بود خلق؟ که ایزد خود در او آرام ننهاد

2 خنک آنکس که در میدان ارواح قدم در خطه اجسام ننهاد

1 زهی ملک بخشی که از روی قدرت سهپر از حوادث امانت فرستد

2 تو سلطان نشانی و هر روز دولت به سلطان نشانی نشانت فرستد

3 زحل را فلک با همه شیر طاقی به سگ داری پاسبانت فرستد

4 مجیرست و جانی اگر زو بخواهی سوی بنده بندگانت فرستد

1 ای صدر شاه رتبت قطب فلک جلالت کایام تحفه تو فتح و ظفر فرستد

2 بس مدتی نماند کین چار طاق ازرق هر دم به بارگاهت نزلی دگر فرستد

3 گردون به مجلس تو از بهر شمع و سفره هم جرم مه فشاند هم قرص خور فرستد

4 آخر رسید روزی کز بهر بندگانت حورا عبیر ساید جوزا کمر فرستد

1 مرا ز غیبت خاقانی و خریش چه باک؟ چون او به نزد دل من کم از جوی سنجد

2 و گر برنجم ازو هم شگفت نیست از آنک که گُربه عطسه شیرست و شیر ازو رنجد

1 هوا ز انسان خنک شد کز جنان حورا همی گوید خنک آنکو درین سرما مقام اندر سقر دارد

2 ز مرغی کو خورد آتش حسدها می‌برد مرغی که طوبی آشیانست وز کوثر آبخور دارد

1 ز روح القدس دوش کردم سؤالی که از مکرمت چیست کاو حد ندارد؟

2 مرا گفت کای مادح حضرت او چه گویم ز اوحد که او حد ندارد؟

1 نه میر و شه بود هر کو کله دارد قبا بندد که میر و شه کسی باشد که عالم را نگهدارد

2 نخیزد از قبا میری که موری هم قبا دارد نیاید از کله شاهی که شاهین هم کله دارد