قصاید در دیوان اشعار مجیرالدین بیلقانی

1 دم گیتی معنبر می نماید چمن از خلد خوشتر می نماید

2 هوا از صبح لوئلؤ می فشاند جهان از باد زیور می نماید

3 صبا را خیرمقدم گوی زیراک نسیمش روح پرور می نماید

4 به توقیع شریف صبغة الله جهان بر گل مقرر می نماید

1 ایهاالعشاق باز آن دلستان آمد پدید جان برافشانید کان آرام جان آمد پدید

2 چشم بگشایید هین کان تلخ پاسخ رخ نمود لب فرو بندید کان شیرین زبان آمد پدید

3 صد دل اکنون در میان باید چو شمع از بهر آنک عارص چون شمع آن لاغر میان آمد پدید

4 دامن اندر چید سرو از وی چو سایه ز آفتاب چون مه رخسار آن سرو روان آمد پدید

1 نه دل ز یار شکیبد نه می بسازد یار به غم فرو نشوم گر به سر برآید کار

2 ز سر گذشت مرا آب و صبر می گوید که جان بپای بری یا شوی ز سر بیزار

3 چگونه از در دل در شوم که دستم گیر که زد ز عجز دلم پشت دست بر دیوار

4 مرا چو جرعه اگر خون دل بریزد دوست چو جرعه خاک ببوسم به پیش او ناچار

1 نداست سوی من از دل به هر نفس صد بار که پای مرغ قناعت به دام صبر در آر

2 چو سایه خاک در کس مبوس از آنکه ترا فتاده پرتو خورشید فقر بر دیوار

3 زمانه حادثه زایی است پیش او منشین که بار بر تو نهد گر نهد به پیش تو بار

4 گذر کن از فلک ایرا که بر سرای نجات دری است جرم فلک لیک آتشین مسمار

1 کام روان باد دل شهریار بر همه کافی به جهان کامگار

2 عز فلک داور او رنگ بخش حرز ملک خسرو دیهیم دار

3 بخت چو تختش شده خدمت پذیر چرخ چو دهرش شده رفعت شمار

4 جامه جان را لطفش طول و عرض دیبه دل را سخنش پود و تار

1 قدر ترا مرتبه ای استوار عمر ترا قاعده ای استوار

2 چون ز خروش و صف اندر نبرد گوش جهان کر شود از گیر و دار

3 خیمه افلاک شود باد سر رایت اجرام شود خاکسار

4 خسته شود پشت زمین از جسام تیره شود روی زمان از غبار

1 دوش که شد ماه نهان در غبار آن مه نو روی نمود آشکار

2 طالع دولت شده بی اطلاع اختر خوبی زده بی اختیار

3 سنبل تر بافته بر سنبله گوشه شب تافته بر گوشوار

4 بوی گلش فتنه صد گلستان فتنه لبش آفت صد قندهار

1 ای لعل تو دستگیر شکر وی جزع تو پایمرد عبهر

2 هم جزع ترا سپهر در دام هم لعل ترا ستاره در بر

3 واداشته ای مه فلک را در چنبر زلف لاله پرور

4 هرماه نحیف از آن شود ماه تا بو که برون جهد ز چنبر

1 الطرب ای شکرستان چون دم سرد در سحر گرم درآی و دم مده باده بیار و غم ببر

2 چند به خنده های خوش گریه من طلب کنی گریه شمع می طلب خنده صبح می نگر

3 عشق تو کم نمی کند یک سر مو ز قصد من پس من موی گشته را جام می آر تا به سر

4 می ز خروس ده منی همچو پر تذرو ده هین که خروس صبح خوان بار دگر فشاند پر

1 عمر به پای شد ز غم چون که نشد غمم به سر الحذر از در جهان ای دل خسته الحذر

2 در بن خانه، همچو در حلقه بگوش غم شدم از چه ز بس که حادثه بر درم آورد حشر

3 با دل آفتاب وش خانه نشین چو سایه ام تا فلک کمان کشم کرد چو سایه پی سپر

4 این فلک فضولیم کاسه کجا برم مرا بر سر خوان همی نهد غصه بجای نیشکر