رباعیات ملک‌الشعرا بهار

1 گر زیر فلک فکر من آزاد نبود در حنجره‌ام این‌همه فریاد نبود

2 مسعود گر اندیشهٔ آزاد نداشت از قلعهٔ نای خلق را یاد نبود

1 تا بُخل و حسادت به‌ جهان راهبر است آزاده ذلیل و راستگو در خطر است

2 خون تو مدرسا هدر گشت بلی خونی که شبی گذشت بر وی هدر است

1 گر مانده و ناتوان و گر خسته و زار ما وز طلبش دست کشیدن‌، زنهار

2 افتان خیزان رسیم تا منزل دوست پرسان پرسان روبم تا خیمهٔ یار

1 چشم فلک است بر ستمگر نگران بیدار شود ظالم ازین خواب گران

2 ازکار نمانده این جهان گذران بر ما بگذشت و بگذرد بر دگران

1 چون از در تسلیم نشد یار، عزیز در چنگ رضا گشت گرفتار، عزیز

2 خورد آن گل‌تازه چوب و شد نفی به‌خوار زین کار عزیز خوار شد خوار عزیز

1 ای میر اجل گر دهدم مهل اجل خواهم کرد این‌مشکل لاینحل حل

2 گرخوش‌عمل‌،‌ار بدعمل از ری رفتم ای مهتر ری حی علی خیر عمل

1 ای زورآور که خون ما خورده پریر وی بسته فرو قماط ما با زنجیر

2 امروز تو کاملی و ما رشدپذیر فردا باشد که ما جوانیم و تو پیر

1 ای ساده‌دلان زر گرگ حیلت‌باز با جهد شما سیم و زر آورد فراز

2 چون حب زری ازو نمودید نیاز ناگاه میانتان جدا کرد چو گاز

1 در ماتمت ای‌ملک‌، مُلک خون بگریست وز سوز تو در افق فلک خون بگریست

2 تا خاک‌نشین شدی تو ای گنج کمال زین‌غصه سماک‌بر سمک خون بگریست

1 ستار غیور ارجمندیت بجاست قانون‌طلبی و حق‌پسندیت بجاست

2 از صدمت پا منال و کوتاهی گام خوشبخت نشین که سربلندیت بجاست