رباعیات ملک‌الشعرا بهار

1 آمادهٔ جنگ باش کاین چرخ حرون با نرم‌دلی با تو نگردد مقرون

2 جز با جنگ آماده نمی‌گردد صلح جزبا خون پاکیزه نمی گردد خون

1 سرتیپ‌، شدم ذلیل در جنگ پشه بیمارم و زار و مانده در چنگ پشه

2 از زحمت روزگشته‌ام قد مگس وز خستگی شب شده‌ام رنگ پشه

1 ای خواجهٔ راد و مشفق دیرینه دوری شاید ولی به این دیری نه

2 ساعت مشمر فال بدو نیک مگیر مگذار که تقویم شود پارینه

1 زان نرگس نیم مست مستم کردی زان قامت افراشته پستم کردی

2 گویندکه بت همی شکست ابراهیم ای ابراهیم بت‌پرستم کردی

1 ای کاش دلم به دوست مفتون نشدی چون‌ مفتون‌ شد ز هجر مجنون نشدی

2 چون‌مجنون‌شد ز رنج پرخون نشدی چون‌ پر خون شد ز دیده‌ بیرون نشدی

1 ای ایرانی خفتی و بگذشت بسی برخیز و به کار خویش بنگر نفسی

2 ور کشته‌ شوی جز این مبادت هوسی کاین خانه از آن توست نی زان کسی

1 ای مادر اگر دسترسی داشتمی سنگ سیه ازگور تو برداشتمی

2 خود را گل و خاک تیره پنداشتمی تنهات به زبر خاک نگذاشتمی

1 ای روح روان که فارغ از این بدنی جویای عزیزکردهٔ خویشتنی

2 ای خفته به خاک‌، من تو هستم تو منی من فرزندم تو مادر ممتحنی

1 تا بشکافد به هم دل نالانی تا خون بارد ز دیدهٔ گریانی

2 هرجاکه‌ دمد ستاکی اندر لب جوی دست بشرش بسر نهد پیکانی

1 از پیش و پس حیات بر خیره مپوی دم را بنگر ز آمده و رفته مگوی

2 آن را که گذشته است بیهوده میاب وآن را که نیامده است بیهوده مجوی