قطعات ملک‌الشعرا بهار

1 در خوردن بشر خاک از بس که حرص دارد از سنگ قبر هر روز دندان نوگذارد

2 سنگ مزار عاشق سرپوش نامرادیست این سنگ را کس ای کاش از جای برندارد

3 بهتر بود ز سیصد الحمد قل هو اله صاحبدلی کز اخلاص ما را به حق سپارد

4 ماکودکان خاکیم این خاک مادر ماست زبن رو بودکه ما را در سینه می‌فشارد

1 به ‌پوز این مجیدک ریش گویی کلاغی پشم در منقار دارد

2 چو بینی کلهٔ سرخ کلش را شتر گویی چقندر بار دارد

1 نه هرکه درد دیار و غم وطن دارد به‌ راستی خیر از درد و داغ من دارد

2 ز روزگار خرابم کسی شود آگاه که خار در جگر و قفل بر دهن دارد

3 به‌حق‌شام‌غریبان نگاهدار ای زلف دل مراکه پریشانی از وطن دارد

1 آه کامسال آسمان در خطهٔ افغان زمین بر رخ روشندلان باب فغان مفتوح کرد

2 پادشاهی دادگستر را به تیر ظالمی کشت و قلب عالمی را زین عزا مجروح کرد

3 در عزای شاه غازی بود دل‌ها داغدار مرگ «‌مستغنی‌» ز نو آن داغ را مقروح کرد

4 شهسواری از ادب گم شد که با تیغ زبان پیشتاز جهل را از پشت زین مطروح کرد

1 بنگر برنج را که به چندین حقارتش آهنگ شهر علوی از بن شهر بند کرد

2 افکند قشر صورت و شد کوفته بدنگ وانگاه پخته گشت و جهانش بلند کرد

1 در عهد شهنشه خردمند کز لطف علاج ملک جم کرد

2 شاهنشه پهلوی کزین ملک معدوم طریقهٔ ستم کرد.

3 آن شاه که احترام نامش ما را به زمانه محترم کرد

4 زان‌ لحظه که تکیه زد بر اورنگ شورش بجهید وفتنه رم کرد

1 وه که عشقی در صباح زندگی از خدنگ دشمن شبرو بمرد

2 پرتوی بود ازفروغ آرزو آن فروغ افسرد وآن پرتو بمرد

3 شاعری نوبود وشعرش نیزنو شاعر نو رفت و شعر نو بمرد

1 سال‌ها در فرنگ می گفتند قوهٔ « کهربا» چها باشد

2 چون بدیدند قدرتش گفتند این چنین قوه ازکجا باشد

3 گو بیایند خیا برق‌شناس کاین کرامات پیش ما باشد

4 رنگ زرد من و اشارهٔ دوست قوهٔ برق وکهربا باشد

1 خمش‌منشین‌و چون مردم سخنگوی سخن گوید جوان گر اهل باشد

2 سخن شایسته می گوی و میندیش سخن شایسته گفتن سهل باشد

3 زمن بشنو به خاموشی مکن خوی که خاموشی دلیل جهل باشد

1 بی‌زحمت و دردسر چه جاییست جایی که در آن بشر نباشد

2 کانجاکه در آن بشر نهاد پای بی‌زحمت و دردسر نباشد