دل موری میازار ار از ملک‌الشعرا بهار قطعه 425
1. دل موری میازار ار چه خرد است
که خردک نالشی سازد تو را خرد
عمری به باد رفت و از ملک‌الشعرا بهار قطعه 426
1. عمری به باد رفت و به جا ماند این کتاب
باشدکشی بخواند وآمرزش آورد
در خوردن بشر خاک از ملک‌الشعرا بهار قطعه 427
1. در خوردن بشر خاک از بس که حرص دارد
از سنگ قبر هر روز دندان نوگذارد
به پوز این مجیدک از ملک‌الشعرا بهار قطعه 428
1. به پوز این مجیدک ریش گویی
کلاغی پشم در منقار دارد
نه هرکه درد دیار از ملک‌الشعرا بهار قطعه 429
1. نه هرکه درد دیار و غم وطن دارد
به راستی خیر از درد و داغ من دارد
آه کامسال آسمان از ملک‌الشعرا بهار قطعه 430
1. آه کامسال آسمان در خطهٔ افغان زمین
بر رخ روشندلان باب فغان مفتوح کرد
بنگر برنج را که به از ملک‌الشعرا بهار قطعه 431
1. بنگر برنج را که به چندین حقارتش
آهنگ شهر علوی از بن شهر بند کرد
در عهد شهنشه خردمند از ملک‌الشعرا بهار قطعه 432
1. در عهد شهنشه خردمند
کز لطف علاج ملک جم کرد
وه که عشقی در صباح از ملک‌الشعرا بهار قطعه 433
1. وه که عشقی در صباح زندگی
از خدنگ دشمن شبرو بمرد
سال‌ها در فرنگ می از ملک‌الشعرا بهار قطعه 434
1. سال‌ها در فرنگ می گفتند
قوهٔ « کهربا» چها باشد
خمش‌منشین‌و چون از ملک‌الشعرا بهار قطعه 435
1. خمش‌منشین‌و چون مردم سخنگوی
سخن گوید جوان گر اهل باشد
بی‌زحمت و دردسر از ملک‌الشعرا بهار قطعه 436
1. بی‌زحمت و دردسر چه جاییست
جایی که در آن بشر نباشد